Oto jesteśmy

Dwadzieścia dwa lata przerwy to wystarczająco długo, żeby zapomnieć, ale amerykański Hum zawsze był w jakimś sensie ukrytym skarbem – zespołem manierycznym stroniącym od rozgłosu i sceny, z krótkimi przebłyskami chwały zbudowanej na zgliszczach grunge’u końca lat 90. Ich ciężka mieszanka shoegaze i alt-rocka jest prawdopodobnie bardziej rozpowszechniona teraz niż w latach 90. I jest tak, jakby Hum wyprzedził swoją epokę i potrzebował dwóch dekad, aby reszta świata grupę dogoniła, zanim zdołali wypuścić coś, co może okazać się ich arcydziełem. 

Hum – Inlet [2020] przybywa bez szczególnych zapowiedzi zaopatrzony we wszystkie znaki wodne charakterystyczne dla zespołu, ale nie brzmi, jak powtórka z poprzednich płyt. Osiem nowych nagrań łączy intensywność shoegaze z eterycznym rockowym pięknem przechylającym się w stronę dobrze przemyślanej równowagi. Album jest tak ciemny jak jasny, tak melancholijny jak podnoszący na duchu, tak psychodeliczny jak otrzeźwiający. Rozbudowane utwory wciągają słuchacza w małe wewnętrzne światy powiązane albo tematycznie, albo lirycznie, albo poprzez melodyczną chemię znalezioną w piosenkach. Produkcja jest dynamiczna, ale nigdy klinicznie czysta. Pozwala formacji z Illinois na szeroką ekspozycję własnego brzmienia. 

Nikt zapewne nie spodziewa się potężnego grzmotu po wczorajszej burzy, ale nowy Hum jest naprawdę ciężki. Inlet uderza z całą mocą gęstych gitarowych rifów i tworzy monumentalne pejzaże dźwiękowe. Album ma najdłuższe utwory, jakie zespół kiedykolwiek napisał, co pozwala grupie rozwinąć skrzydła i racjonalnie zagospodarować dodatkową przestrzeń. Muzycy robią fantastyczną robotę z bardziej medytacyjnych części, ale kiedy za pomocą utworu Step Into You chcą zagrać w formule stadionowego hitu, robią to po mistrzowsku. Tam, gdzie etykietę shoegaze wiele zespołów traktuje śmiertelnie poważnie, Hum znajduje miejsce na osobliwe harce. Dziewięciominutowy Desert Rambler, fragmentami wybrzmiewa, jak "rewolwerowy" The Beatles próbujący swoich sił w kotle metalowego szlamu, podczas gdy The Summoning, kreuje alternatywną historię wczesnego Black Sabbath, flirtującego z popowym marzeniem. 

O ile Tim Lash i Jeff Dimpsey kładą nacisk na gęste warstwy gitar i hipnotyzującą atmosferę, Bryan St.Pere oszałamia atomowym pulsem bębnów, to Matt Talbott wciąż przemyca lżejsze struktury do swojego wokalu. Głos frontmana stał się bardziej stonowany niż w latach 90, brzmi mądrzej i jest lepiej kontrolowany. Talbott rozważnie kładzie emocjonalne akcenty tam, gdzie nie można uzyskać zamierzonych efektów, manipulując suwakami konsolety studyjnej. 

Muzyka Hum, obejmuje głęboko zaszyte elementy rockowych wzorców, ale podobnie jak w 1998 roku, za sprawą płyty Downward Is Heavenward, znowu wyprzedza konkurencję i ze spokojem patrzy w przyszłość. Inlet, otwiera nowy rozdział książki o dziwnej ekscentrycznej kapeli, od której niewielu sympatyków spodziewało się otrzymać tyle dobra. Nie będzie więc zaskoczenia, jeśli za chwilę usłyszymy inne zespoły, desperacko próbujące nadrobić stracony czas.

Trzeba posłuchać: zdecydowanie całości

Ocena: ✪✪✪✪✪✪✪✪☆☆ 8/10

Photo: Global Net