Markomania

Od prawie dwudziestu lat twórczość kanadyjskiej formacji Arcade Fire balansuje na cienkiej linii między sentymentalną szczerością a świadomie zaprogramowanym pastiszem. Piąty album Everything Now [2017], był cyniczną zabawą ze słuchaczami. W trakcie zwodniczej promocji płyty, grupa założyła fałszywą korporację, opublikowała teledysk z przyciskiem "pomiń reklamę" – którego nie dało się kliknąć, zamieściła serię kuglarskich recenzji, a potem wędrowała po całym świecie pod zmienioną nazwą "Infinite Content". Po pięciu latach milczenia zespół przypomina o sobie nowym wydawnictwem Arcade Fire – WE [2022] i robi to, co potrafi najlepiej: chwyta słuchaczy za serce emocjonalnymi proklamacjami o upadku, rozpaczy i buncie. W rodzinnej Kanadzie, Arcade Fire stali się największym zespołem indie rockowym swojego pokolenia, który wykroczył poza ramy gatunku dzięki fantazyjnej, szczerej bombastyczności. Ich ostatni manifest był sarkastyczną próbą ukazania pustki konsumpcjonizmu...

Kanada od zawsze kojarzyła mi się z jakąś lepszą, bardziej poukładaną częścią Ameryki, racjonalnie uporządkowaną gospodarką, smakiem syropu klonowego, balladami Leonarda Cohena i Joni Mitchell. Jazzującymi propozycjami Diany Krall, Saint Germaine oraz starą i nową sceną rockową, na której jest miejsce dla zespołu Rush i młodej fali talentów z montrealskim rodowodem: The Hidden Cameras, NoMeansNo, Voivod, Broken Social Scene, czy chociażby Wolf Parade i Stars, którym od strony czysto biograficznej jest już bardzo blisko do formacji Arcade Fire .  Po najnowszy, trzeci album Arcade Fire The – Suburbs [2010], wyskoczyłem do sklepu jak z procy, zaraz po wysłuchaniu singla gnany jakimś dziwnym przeczuciem – zapowiedzią muzycznego spełnienia. Od dobrych kilku dni "Przedmieścia", kręcą się w odtwarzaczu i w mojej głowie a ja sparaliżowany urodą nagrań, świetnymi tekstami oraz kapitalną produkcją całości, siedzę przed głośnikami jak zaczarowany, usiłując bezradnie przekuć emocj...