Miłość, strach, śmierć, apokalipsa. Phoebe Bridgers amerykańska wokalistka i autorki tekstów jest przytłoczona tymi samymi niepokojami, co jej rówieśnicy. Ale niewielu artystów nowego pokolenia jest w stanie z taką zręcznością o tym napisać i jeszcze zaśpiewać. Samorodny talent Bridgers pozwala swobodnie przełączać jej twórczość pomiędzy emocjonalne skrajności obejmujące: głęboką wrażliwość, melancholię i zaraźliwy humor. Być może najbardziej uderzające jest to, że słowa jej piosenek są aluzyjne i poetyckie, a jednocześnie wyjątkowo proste i uczciwe. Na drugiej, bardzo ważnej dla każdego nowicjusza płycie Phoebe Bridgers – Punisher [2020] przedstawia się jako prorok zepsutego pokolenia. Smutna, udręczona i masochistycznie świadoma tego, jak pociągający jest obraz zdeprawowanej rzeczywistości. Ale teksty Bridgers nie byłyby wystarczające, gdyby nie pejzaże dźwiękowe ciekawie rozciągnięte przez dwóch producentów Tony Berga i Ethana Gruskę – tych samych, którzy trzy lata temu wypro...
o muzyce z kulturą