Niewielu artystów jest tak wprawnych w łączeniu ciepła i chłodu muzyki elektronicznej, jak Kelly Lee Owens . Tym, co sprawia, że twórczość zdolnej Walijki jest tak charakterystyczna, to jej biegłość jako autorki tekstów i producenta. Jej drugi album Inner Song [2020] może pochwalić się różnorodnością stylów luźno rozwieszonych pomiędzy medytacyjnym popem a muzyką techno. Owens świetnie radzi sobie z takimi przeskokami – od przygnębiających do euforycznych, od cichych do głośnych. Jej piosenki często zaczynają się w jednym miejscu, a kończą w innym. Sposób, w jaki układa paletę dźwięków jest prosty, ale nie uproszczony. Te intuicyjne konstrukcje rozkoszując się szczegółami, umiejętnie łączą to, co fizyczne z tym, co emocjonalne. Potencjalne hity techno Night i Melt! , zestawiają eteryczny spokój głosu Owens z władczą obecnością pulsującej linii basu. Jednak w utworach, które skłaniają się ku bardziej konwencjonalnej strukturze, nieustannie potykamy się o eksperymentalne nisze. Nagrani...
o muzyce z kulturą