Markomania

Przynoszę im żółć Oczyszczam pragnienia Monety na ich oczach Przycinam kwiaty Bezdusznych przywódców O, drżą w wieżach Samotni ludzie u władzy Opuszczeni przez Boga Teraz światem rządzą słabi ludzie przeżarci gnijącymi ideologiami. Codzienna brutalność i przytłaczająca skala, z jaką jesteśmy poddawani ich wynaturzonym zachciankom, jest niemożliwa do zrozumienia. Już im nie wystarczy, że są wszędzie i mogą robić wszystko, co zechcą. Coraz bardziej przypominają czarne dziury, których zachłanności nie można zaspokoić. Gołym okiem widać, jacy są nieszczęśliwi, zakompleksieni, otępiali, a nade wszystko bezgranicznie samotni.  To nie fikcja, a rzeczywistość leżąca u podstaw nowego wydawnictwa Deafheaven – Lonely People With Power [2025] – zaskakującej wolty, dzięki której grupa wychodzi z własnego cienia, dostarczając słuchaczom prawdopodobnie najlepsze dzieło w swojej karierze. Płyta jest zaktualizowanym studium władzy, chciwości, pożądania, fałszywej męskości i poczucia winy. Deafhe...

Kiedy gitarowe blasty nagle ucichną, a metalowa kapela przestaje krzyczeć, zaprzysięgli fani gatunku natychmiast traktują to, jak osobiste znieważenie. Od tej piosenki można dostać raka ... brzmi, jak dream-pop z Bandcampa  – wyznaje internauta z Facebooka, rozczarowany pierwszym singlem Great Mass Of Color – a całe zamieszanie dotyczy kalifornijskiego kwintetu Deafheaven , który właśnie wypuścił swój nowy album Infinite Granite [2021] Osiem lat po przełomowej płycie Sunbather [2013], Deafheaven staje w dźwiękowej opozycji do ich pierwotnego, brzmieniowego spektrum. Zamiast black metalem, inspirowany shoegaze i alt-rockiem Infinite Granite  jest pierwszym wydawnictwem, na którym naprawdę można zgłębić tekst, ponieważ zrozumiała ścieżka wokalu zastępuje udręczone wrzaski frontmana zespołu, George'a Clarke'a. Zafascynowany niespożytą energią debiutanckich nagrań Deafheaven, również przeszedłem kilka etapów zwątpienia, bijąc się z myślami, gdy trzem kolejnym utworom z najnows...

  Rok, w którym tak wiele się zmieniło, a tak niewiele się wydarzyło mamy już za sobą. Jednak powrót do względnej normalności i ożywienie kultury masowymi imprezami nadal stoi pod dużym znakiem zapytania. Wybór spośród setek, jak nie tysięcy płyt wydanych w ostatnich dwunastu miesiącach, do pewnego stopnia maskuje kryzys w branży muzycznej, ale bezpośredniego kontaktu artystów z fanami, z całą pewnością nie zastąpi internetowy live stream. I tak dochodzimy do metalowej formacji Deafheaven z San Francisco, której grudniowy album koncertowy 10 Years Gone [2020], nie jest albumem koncertowym w dosłownym znaczeniu tego słowa, a raczej formą rekompensaty związanej z blokadą i niemożnością odbycia planowanej trasy koncertowej, z okazji dziesięciolecia zawiązania grupy. Deafheaven uwielbiany przez niezależną prasę za progresywne łączenie ekstremalnego metalu z shoegaze i post-rockiem, w czasie przymusowego zawieszenia zaoferował fanom osiem utworów wyjętych z własnej dyskografii, ponown...

Od czasu kiedy płyta Sunbather [2013] zyskała zasłużony rozgłos, uznanie fanów i przychylność międzynarodowej prasy muzycznej, kalifornijski Deafheaven szybko pojął, że musi ostatecznie udowodnić swoją wartość, demonstrując światu coś wyjątkowo zuchwałego. Wydany dwa lata później album New Bermuda [2015], onieśmielił słuchaczy zbiorem pięciu wysokooktanowych kompozycji napędzanych skrajnie mroczną agresją. Najnowsze wydawnictwo Deafheaven Ordinary Corrupt Human Love [2018] z rozmysłem uchyla drzwi łagodniejszym akcentom, nie gubiąc przy tym kruczoczarnych metalowych korzeni. Deafheaven dramaturgię płyty ustawia dokładnie tam, gdzie byśmy tego oczekiwali. Choć obecny poszerzony do pięciu osób skład zespołu kreatywnie odnosi się do lirycznych elementów rocka, w tym rocka progresywnego, to wcale nie oznacza, że automatycznie zostaniemy teleportowani w objęcia zespołu Genesis. Deafheaven stał się zdecydowanie odważniejszy jeśli chodzi o czerpanie z...