Nottingham na fali

Nie chcemy już wspominać ubiegłego roku. Mentalnie utkwiliśmy w nim po uszy. Na różne sposoby odcisnął swoje nerwowe piętno w każdym z nas. Dwanaście miesięcy psychicznej traumy czasami równoważyły przejawy ludzkiej empatii, ale żółte linie bezpieczeństwa – jak pola minowe, zostały zakreślone jeszcze wyraźniej. Stres związany z blokadą popychał ludzi w niezliczonych kierunkach. Przez nasz nabrzmiały, wewnętrzny smutek zwróciliśmy się ku nostalgii: długich spacerów, oglądania popularnych seriali, streamowania, tworzenia prywatnych stref muzycznego komfortu czy słuchania płyt, które dawno nie gościły w odtwarzaczu.

Podróż przez twórczość Sleaford Mods, z wykorzystaniem ubiegłorocznej kompilacji All That Glue, może okazać się objawieniem – nawet dla fanów duetu, ponieważ znakomicie ilustruje postęp oraz istotne momenty, w których małe kroki stały się wielkimi skokami. Być może to zbieg okoliczności, ale odkąd Jason Williamson rzucił używki, stał się o wiele bardziej utalentowanym wykonawcą. Teraz na poważnie może wcielić się w rolę rzecznika tej gorszej części Wielkiej Brytanii albo zostać jej zgryźliwą karykaturą. Williamson nigdy nie miał problemu z grą słów, a przy English Tapas [2017], naprawdę można było usłyszeć, jak się rozwija. Potem przyszedł Eton Alive [2019] i tym razem Adrew Fearn zdominował pierwszy plan. Płyta była uderzającym wyczynem brzmieniowym i spójnym dziełem Fearna, stworzonym z myślą o dużej scenie.

Dlaczego historia zespołu jest tak ważna, kiedy przechodzimy do jedenastej, studyjnej płyty Sleaford Mods – Spare Ribs [2021]? Myślę, że to istotne, ponieważ aktualna propozycja duetu, po raz pierwszy tak wyraźnie zwraca się ku przeszłości i uderza w bardziej nostalgiczny ton. Jest w nim miejsce na wspomnienia z dzieciństwa i czas dorastania, który miesza się z typowymi młodzieńczymi doznaniami takimi jak: nuda, bunt, romans czy poczucie braku przynależności. Chociaż gniew wciąż jest obecny, cięte pióro Williamsona, czasami przybiera łagodniejszą formę, podkreślającą poczucie wyobcowania wersami o żartach, które nie lądują tam, gdzie kiedyś i o dziwnych ludziach, którzy nie są stąd. Oczywiście Sleaford Mods, nie byłby sobą, gdyby nie zganił elit rządzących, w utworze A New Brick autorytarnie stwierdzając, że Brytania jest już zmęczona Torysami. Do pandemii odwołuje się krótki fragment o odradzającej się naturze. Na szczęście, nie jest to album pełen rozmów o izolacji. Zamiast tego, teksty opowiadają o tym, co się wydarzyło i nadal się dzieje, ale na znacznie głębszym, psychologicznym poziomie.

Ślady nostalgii można też usłyszeć w aranżacjach Fearna, ale w żadnym razie, nie są one powrotem do starych brzmień zespołu. W rzeczywistości Spare Ribs kontynuuje progres zapoczątkowany dwa lata wcześniej, ale zdecydowanie odważniej sięga do kultowych ruchów muzycznych i artystów z przeszłości. W 2020 roku straciliśmy Floriana Schneidera z Kraftwerk, do którego synth-popowych wizji zdają się nawiązywać utwory Top Room i Fishcakes. Potem jest Thick Ear, który wrzuca duet w tę samą przestrzeń, co Joy Division. Gdzie indziej elektronika napędzająca utwór All Day Ticket, czerpie pomysły z klubów techno początku lat 90. Trzeba przy tym dodać, że utwory wciąż są krótkie, transparentne i zachowują punkową jakość, a jedyną zauważalną nowością jest symboliczny udział zaproszonych gości.

Spare Ribs, to kolejny krok naprzód w barwnej układance Sleaford Mods. Williamson i Fearn, niestrudzenie pokazują nam życie i jego gówniane zakamarki, wystawiając środkowy palec tym, którzy je tworzą. Spare Ribs, to graffiti na betonowej ścianie. Bez jednoznacznych deklaracji, bez łatwych odpowiedzi i miejsc, w których można się schować. 

Ocena: ✪✪✪✪✪✪✪☆☆☆ 7.5/10

Photo: Rough Trade Records