Gdy wyznawca metalu usłyszy ciszę

Kiedy gitarowe blasty nagle ucichną, a metalowa kapela przestaje krzyczeć, zaprzysięgli fani gatunku natychmiast traktują to, jak osobiste znieważenie. "Od tej piosenki można dostać raka ... brzmi, jak dream-pop z Bandcampa" – wyznaje internauta z Facebooka, rozczarowany pierwszym singlem Great Mass Of Color – a całe zamieszanie dotyczy kalifornijskiego kwintetu Deafheaven, który właśnie wypuścił swój nowy album Infinite Granite [2021]

Osiem lat po przełomowej płycie Sunbather [2013], Deafheaven staje w dźwiękowej opozycji do ich pierwotnego, brzmieniowego spektrum. Zamiast black metalem, inspirowany shoegaze i alt-rockiem Infinite Granite jest pierwszym wydawnictwem, na którym naprawdę można zgłębić tekst, ponieważ zrozumiała ścieżka wokalu zastępuje udręczone wrzaski frontmana zespołu, George'a Clarke'a.

Zafascynowany niespożytą energią debiutanckich nagrań Deafheaven, również przeszedłem kilka etapów zwątpienia, bijąc się z myślami, gdy trzem kolejnym utworom z najnowszego projektu zajęło kwadrans, aby dojść do pierwszej, stosunkowo ciężkiej eksplozji. Z drugiej strony, podobnie jak to miało miejsce na Ordinary Corrupt Human Love [2018], Deafheaven wykonuje stylistyczną voltę z taką gracją, że tylko metalowi puryści, nie zaakceptują tej zmiany.

   

Wyprodukowany przez Justina Meldal-Johnsena, Infinite Granite jest cichszy i spokojniejszy, ale bardziej przestrzenny niż wszystko, co zespół do tej pory wydał. Kompozycję Lament for Wasps, można porównać do odczuć paralotniarza oglądającego rozległe przestrzenie; jest to rodzaj muzyki, w której zagubienie się w czasie, wcale nie jest wykluczone. Na płycie inspirowanej bezsennością, instrumentalny Neptune Raining Diamonds jest szczególnie ciekawym przykładem sonicznej niemożności, oddalającej się i wracającej z coraz większą intensywnością. Większość nagrań ma tutaj podobną strukturę – nawet liryczną, zaczynającą się w środku nocy i kończącą o brzasku. Może to powodować odczucie znużenia, ale przecież tak samo jest z bezsennością. Biorąc pod uwagę przywiązanie Deafheaven do radykalnej dewizy "wszystko albo nic", zespół wiąże nowe utwory z ideą "białych" nocy, rozpatrywanych w dziewięciu bezsennych odcinkach.

Przez dekadę twórczość Deafheaven była otwartą bramą do ciężkiej muzyki dla wtajemniczonych. Infinite Granite przyciągnie znacznie więcej fanów zainspirowanych rockiem alternatywnym, że zaryzykuję – nawet progresywnym. Finałowy utwór Mombasa, będzie w stanie pogodzić obie strony barykady. Kompozycja, nie tylko odwołuje się do każdego fragmentu dyskografii zespołu, czyniąc ją idealnym zakończeniem, ale także wynagradza zaprzysięgłych fanów metalu za dotarcie tak daleko.

Ocena: ✪✪✪✪✪✪☆☆☆☆ 6.5/10

Photo: Press