Punkowy pogrzeb sprawiedliwości

Gitarzysta samouk Mahamadou Souleymane, twórca tuareskiej formacji Mdou Moctar, wraz z kolegami z zespołu Ahmoudou Madassane, Souleymane Ibrahimem i Michaelem Coltunem wykorzystują elementy rockowej psychodelii lat 70 zręcznie wplecionej w tradycję pustynnego bluesa. Wydana trzy lata temu płyta Afrique Victime [2021] była kalejdoskopową podróżą przez przeszłość, teraźniejszość i przyszłość Nigru, a przede wszystkim głosem buntu młodzieży zrodzonego z poczucia ucisku wyrażonego zaangażowanymi tekstami i tradycyjną formą instrumentacji, połączoną z zuchwałymi pasażami gitary elektrycznej dotykających kultury świata zachodniego. Trzeci pełnowymiarowy album grupy  Funeral For Justice [2024] został nagrany zeszłego lata w Nowym Jorku, podczas trasy koncertowej po USA, chwilę przed krwawym i nie pierwszym zamachem stanu w Nigrze, który pogrążył ojczyznę Tuaregów w chaosie trwającym do dnia dzisiejszego. 

Jednak niech nikogo nie zwiedzie przygnębiający tytuł płyty czy jej zaogniony kontekst. Funeral For Justice w niczym nie przypomina lamentu pokonanych ludzi. Wprost przeciwnie. Dziesięć nowych utworów Mdou Moctar, jak nigdy dotąd wykorzystuje agresywne rock-punkowe wpływy oraz politycznie zaangażowane teksty, aby uzyskać piorunujący efekt umiejętnie napędzany energią gitary elektrycznej i hipnotycznymi rytmami. Trwając w burzliwym, odpornym na wszystko sprzeciwie, Funeral For Justice brzmi jak powstanie. Przekaz, emocje czy motywy liryczne słuchacz wyczuwa intuicyjnie – nawet jeśli nie zna języka Tamasheq, którym posługują się plemiona Tuaregów.

Album rozpoczyna utwór tytułowy agresywnym gitarowym riffem oraz rytmiczną perkusyjną ścieżką, przekształcającą Funeral For Justice w punkowy dopalacz. Nagranie działa natychmiast, stawiając do pionu wszystkie zmysły. W podobnym klimacie utrzymany jest Sousoume Tamacheq. Hipnotyczny groove uzupełnia gitara lidera, która pod koniec protest-songu nabiera zaokrąglonych psychodelicznych właściwości. Do klasycznego brzmienia pustynnego bluesa odwołują się nieco stonowane tuareskie pieśni Takoba oraz Imagerhan, ale i tutaj wysunięte na pierwszy plan kaskadowo brzmiące bębny nie dają nam spokoju. Splendor gitarze elektrycznej przywracają utwory Tchinta oraz Oh France. Kąśliwy dźwięk gitary Mdou jest ciepły i wszechogarniający. Jawnie czerpie inspiracje z dokonań Jimi Hendrixa czy Alice Coopera, do których od początku kariery jest porównywany. Finałowy utwór Modern Slaves przywraca zrównoważony ton melodyjnymi wstawkami gitar i chóralnym śpiewem efektownie finalizującym nagranie i całą płytę. 

Na tle coraz częściej wymuszanej poprawności politycznej kultury zachodu, zespół Mdou Moctar wyrasta na jedną z najbardziej elektryzujących jednostek przywołujących rewolucyjną siłę, która czuje się niemal uniwersalna w swoim przekazie pomimo odmiennych zwyczajów i egzotycznego pochodzenia. Porywająca muzyka Tuaregów jest nośnikiem kluczowych informacji dotyczących trudnej sytuacji ich społeczności. Być może to naiwne, ale mam nadzieję, że pewnego dnia będą mogli zaopatrzyć magię swoich utworów w bardziej optymistyczny przekaz.

Matador Records, 2024

Foto: Ebru Yildiz