Raz mocno, raz delikatnie, czasami przebojowo

Dwadzieścia jeden lat zajęło całe życie – śpiewa Billie Eilish w autorefleksyjnej balladzie Skinny otwierającej jej trzeci album Hit Me Hard And Soft [2024]. Piosenkarka i autorka tekstów ponownie zaskakuje słuchaczy brakiem stadionowego hitu, idąc pod prąd wyśrubowanym oczekiwaniom fanów i branży muzycznej. Zamiast tego, Skinny prowadzony przez cichy motyw gitary elektrycznej porusza charakterystyczne dla Billie Eilish drażliwe tematy: gorzkie wyrzuty sumienia po nieudanym związku, depresję związaną z negatywnym postrzeganiem własnego ciała czy narastającą presję mediów w sytuacji, gdy w tak młodym wieku osiąga się prawie wszystko. Nagranie zdaje się być echem kontrowersyjnej treści albumu Happier Than Ever [2021], dość okrutnie rozprawiającym się z młodzieńczym gwiazdorstwem. Eilish odgrzewa poruszane wcześniej motywy, ale obecnie rozpatruje je w szerszej perspektywie: Czy teraz zachowuję się stosownie do swojego wieku? Czy już jestem na wylocie? – zastanawia się zdławionym głosem. 

Billie Eilish znakomicie odnajduje się w popowym repertuarze wielokrotnie nagradzanym przez wielkie prestiżowe gale, zachowując przy tym narracyjną bystrość nowej cyfrowej generacji. Mieszanka surowych wyznań, wdzięcznych melodii i sprytnej produkcji aranżowanej przez jej brata Finneasa O’Connella, operuje subtelnością oraz ukrytymi detalami. Stłumione efekty dźwiękowe zazwyczaj są głęboko schowane w miksie, podczas gdy głos Eilish może przybierać różne odcienie, jednak w bardziej strategicznych chwilach ujawnia pełnię swoich możliwości. Dziesięcioutworowy projekt najjaśniejsze barwy rezerwuje dla utworu Lunch, który łączy zniekształcony automat perkusyjny, gitarę w stylu ska i nagły wybuch hałaśliwego basu inspirowanego EDM, aby wyrazić uznanie dla wyzwolonej erotyki. Luźną atmosferę podtrzymuje klubowa aranżacja utworu Chihiro. W chwytliwej melodii Birds of a Feather, Ellish obiecuje swoją miłość aż po grób: zgniję, martwa i pochowana… w trumnie, którą niosłeś. W tym miejscu zaczynamy się zastanawiać, czy repertuar płyty nie jest nazbyt uwikłany w emocjonalne zawiłości. To wahliwe przeczucie wzmacniają dwie następujące po sobie ballady Wildflower i The Greatest. Obie, dość podobne stylistycznie piosenki wdzięcznie wpadają jednym uchem i wypadają drugim, co dla bardziej wymagających słuchaczy może być rozczarowujące, biorąc pod uwagę, jak przyciągająca była muzyka Eilish w przeszłości.

Jednak jak na zawołanie, w drugiej połowie album nagle zmienia stylistyczną trajektorię. Temperatura spada, atmosfera staje się bardziej niepokojąca, piosenki są dłuższe i świadomie epizodyczne. Nagrania poddane gwałtownym zmianom nastroju i tempa, często kończą się zupełnie inaczej, niż zaczynały. Łagodną melodię L’Amour de Ma Vie wypiera urywany beat i wibrujący bas w szybkim tempie, podczas gdy wokal Eilish zostaje zniekształcony do tego stopnia, że brzmi, jakby opowiadał historię nieudanego romansu kpiącym dziecięcym głosem. The Diner łączy upiorny wokal z długim pogłosem przesiąkniętym rytmem reggae, a potem nagle zwalnia. Gdy saga o nieodwzajemnionej miłości staje się nie do zniesienia, nagranie przekształca się w rodzaj ostatniego aktu kończącego filmową scenę. Finałowy Blue wydaje się dotyczyć emocjonalnego związku z innym zranionym celebrytą. Tekst poetycko faluje między empatią a zrozumieniem. Ciekawie rozpisana aranżacja utworu podąża za tymi odczuciami. Ścieżka rytmiczna brzmi równie niezdecydowanie. Kluczy, wybucha, a potem nagle gaśnie, w ostatniej chwili przykryta całunem sekcji smyczkowej. 

Hit Me Hard and Soft jest zaprojektowany jak coś, co należałoby stopniowo rozgryźć. Pojedyncze słowa z wcześniejszych tekstów powtarzają się w drugiej połowie płyty, jakby późniejsze wersy komentowały lub aktualizowały byłe wydarzenia. To, co początkowo wydawało się proste, z czasem staje się głębsze i mroczniejsze. Może więc trzeba posłuchać tych piosenek na raty, bo album jest dość enigmatyczny, chwilami jawnie zagmatwany, bardzo oszczędnie przemycający wyczekiwaną przebojowość. W zamian otrzymujemy dowód artystycznej niezależności Billie Eilish, w tej odsłonie częściowo uwalniającej się od oczekiwań i pułapki zaszufladkowania, co wbrew pozorom może okazać się decydujące dla pomyślnego rozwoju dalszej kariery utalentowanej amerykanki.

Darkroom, Interscope Records 2024

Foto: Tim Mosenfelder