K.Leimer jest eksperymentalnym artystą, który na przełomie lat 70 – 80, wyprodukował pokaźną serię znaczących płyt z muzyką elektroniczną. Po trzech ambientowych kompozycjach wydanych na początku tego roku pod wspólnym tytułem Three Adaptations [2019], luminarz elektroniki, wraca z pełnometrażowym wydawnictwem Irrational Overcast [2019], nagranym pod opieką londyńskiej wytwórni First Terrace Records.
Po krótkiej przerwie, odnajdujemy Leimera głęboko zaniepokojonego narastającym kryzysem społeczeństwa obywatelskiego uwikłanego w irracjonalne podziały, jego zdaniem wspierające stronniczość i niezachwianą wiarę w fałszywe ideologie podsycające strach i nienawiść. Co więcej, żyjemy w czasie, gdy przyroda i środowisko desperacko potrzebują zjednoczonych wysiłków na rzecz zwalczania katastrofy ekologicznej. Nic więc dziwnego, że nowa płyta Kanadyjczyka na stałe osiadłego w Seattle, ma dalece refleksyjny, niepokojący charakter. Leimer konstruuje bezcielesne, opuszczone tła dźwiękowe, a długie pozbawione słońca fragmenty nagrań terenowych, są często rozrywane przez zdeformowane brzmienia i kakofonię przypadkowych hałasów.
Po krótkiej przerwie, odnajdujemy Leimera głęboko zaniepokojonego narastającym kryzysem społeczeństwa obywatelskiego uwikłanego w irracjonalne podziały, jego zdaniem wspierające stronniczość i niezachwianą wiarę w fałszywe ideologie podsycające strach i nienawiść. Co więcej, żyjemy w czasie, gdy przyroda i środowisko desperacko potrzebują zjednoczonych wysiłków na rzecz zwalczania katastrofy ekologicznej. Nic więc dziwnego, że nowa płyta Kanadyjczyka na stałe osiadłego w Seattle, ma dalece refleksyjny, niepokojący charakter. Leimer konstruuje bezcielesne, opuszczone tła dźwiękowe, a długie pozbawione słońca fragmenty nagrań terenowych, są często rozrywane przez zdeformowane brzmienia i kakofonię przypadkowych hałasów.
Otwierające album nagranie Uncertain Instruction, mierzy się z poszatkowaną elektroniką, wsiąkającą w dziwaczne mikro-pętle wokalne, usiłujące wzmocnić niepokojący przekaz będący rozedrganym tłem dla delikatnych uderzeń klawiszy, które w końcowym fragmencie utworu desperacko podejmują próbę złagodzenia przekazu. Chwile uduchowionego piękna odnajdujemy w kompozycji Weather On The Fen. Utwór zbudowany na polifonicznym wielogłosie rozciągniętych syntezatorów, uzupełnia ścieżka bezkształtnych szumów. Tor dźwiękowy stopniowo pęcznieje w uroczystej pilności – zanim znów się odpręży i ostatecznie zniknie w bezkresnej ciszy.
W Lament To The Open Air, wraca fortepian z powiększonym woluminem szlachetnych intencji, pięknie wyartykułowanych w początkowym fragmencie nagrania. Gdy syntezatory zaczynają delikatnie falować, pojawia się zamglony puls rytmu, uzupełniony tajemniczymi podszeptami ludzkiego głosu. Z kolei utwór Along The Soluble Shore, miksuje dźwięki skrolowanych fal stacji radiowych z brzmieniem elektroniki, przy okazji badając tekstury, kształty i głębię, a ulegający ciągłej metamorfozie krajobraz dźwiękowy, bezustannie konfrontuje ze sobą abstrakcje i liryczną namacalność. Nagranie finałowe Song For The State – choć utrzymane w podobnym duchu, zwraca uwagę posępnym brakiem humanistycznych pierwiastków. Powraca niepewność. Brak optymizmu, próbują ratować sporadyczne nuty fortepianu. Działają, jak przebłyski światła, przykryte szczelnym całunem mroku.
K.Leimer, doskonale zdaje sobie sprawę z istotnych ograniczeń muzyki w wyrażaniu złożonych idei. Jednak w Irrational Overcast, Kanadyjczyk z powodzeniem wiąże projekt z głównymi tematami, aby stworzyć coś, co przynajmniej spróbuje wyartykułować niebezpieczeństwa zagrażające dzisiejszej równowadze społecznej. Jest to w dużych fragmentach efektownie skonstruowany album, pokazujący innowacyjnego, ciągle pomysłowego artystę, który przebudził się, aby przekazać swoje myśli w najlepszy możliwy sposób.
Trzeba posłuchać: Uncertain Instruction, Weather On The Fen, Lament To The Open Air, Along The Soluble Shore
Ocena: ✪✪✪✪✪✪☆☆☆☆ 6/10
Photo: Global Net
Komentarze
Prześlij komentarz