Bitwa pod spiżową bramą rocka

Większość debiutujących kapel rockowych prędzej zakończy działalność, niż doczeka jakiejkolwiek reakcji na opublikowany pierwszy singiel. Ale chłopakom z Greta Van Fleet poszło gładko. Wydana wiosną 2017 roku, niepozorna EPka Black Smoke Rising zawierająca ognisty singiel Highway Tune, niespodziewanie podbiła czołówki światowych list przebojów. Wysyp prestiżowych nagród podkręcił zainteresowanie zespołem do tego stopnia, że wytwórnia Lava Records zdecydowała się na pośpieszne, jesienne wydanie albumu From The Fires, uzupełniając tracklistę czterech znanych już utworów, o kolejne premierowe nagrania. Ale nie obyło się bez kontrowersji. Zespół bez ogródek czerpiący inspiracje z dorobku Led Zeppelin, szybko stał się zakładnikiem wielkości tytanowego sterowca zajadle atakowanym przez rockowych purystów. Oliwy do ognia dolała pamiętna recenzja Jeremy’ego D. Larsona zamieszczona na łamach opiniotwórczego magazynu Pitchwork, z okazji wydania drugiej płyty Greta Van Fleet – Anthem of the Peaceful Army [2018]. Z perspektywy czasu zabawnym staje się fakt, że skrajnie negatywna opinia wystawiona przez zawziętego krytyka, wywołała skutek odwrotny od zamierzonego – bo kto z potężnej armii sympatyków rocka, nie chciałby poznać zawartości albumu z oceną 1.6/10?

Biorąc pod uwagę skalę wokalną i specyficzne brzmienie głosu Josha Kiszki oraz charakterystyczną śpiewność gitary jego brata, Greta Van Fleet raczej nie ma szans na ucieczkę od autorytetu mistrzów: Roberta Planta i Jimmy’ego Page’a. Jednak trzeba przyznać, że czwórce młodych amerykanów udało się stworzyć własny styl. Na przełomie ostatnich pięciu lat, brzmienie zespołu ewoluowało – podobnie jak ich image, co było bardzo dobrze przemyślanym sposobem na utrzymanie zainteresowania. Począwszy od mięsistego rock'n'rolla nowej ery, który ugruntował teledysk do Highway Tune, po kosmiczno-hipisowską estetykę, jaką zaadoptowali na potrzeby Anthem of the Peaceful Army, nadrzędny cel został osiągnięty, a osobliwy wizerunek zespołu stał się rozpoznawalny w skali całego globu. 

Kiedy po raz pierwszy słuchamy najnowszej płyty Greta Van Fleet – The Battle at Garden's Gate [2021], trudno przewidzieć, gdzie jest ustawiony kompas zespołu. Mimo że mamy tutaj do czynienia z kwiecistą i raczej przewidywalną eksplozją muzyki rockowej, dwanaście nowych utworów zmierza w wielu kierunkach naraz i sprytnie adoptuje kolejne elementy zaczerpnięte z klasyki gatunku. 

Battle at Garden's Gate otwiera chwytliwy Heat Above, migotliwą ścieżką organów, gitarową zagrywką wyjętą ze Space Odity – Bowiego i szybującym wokalem Josha. Nagranie prowadzi nas do kilku skojarzeń jednocześnie, przywołując zarówno wczesny Yes, jak i Led Zeppelin, w partii smyczków przemycając drobny cytat z Kashmiru. Promujący singiel My Way, Soon, zauważalnie podkręca tępo i uwodzi swobodą rythm-bluesowego jamu, pędzącego stumilową autostradą do nieba. Zagorzali przeciwnicy Greta Van Fleet, dostaną ognisty miecz do ręki za sprawą utworu Built By Nations, w którym gitarowy riff jest jawnym cytatem z Black Dog. Z kolei bogato rozpisana aranżacja utworu Age of Machine, z czasem odkryje przed nami wznoszącą linię melodyczną stadionowego pewniaka.

Na płycie są miejsca, na których zespół zakreśla nowe terytoria. Nagranie Light My Love, łączy w sobie delikatne klawisze w stylu Bruce Hornsby'ego z nietypowym fundamentem rytmicznym perkusji i zniekształconą partią gitary. Balladowy charakter piosenki, współgra z pompatycznym wokalem Kiszki, który oszałamia brawurą i skalą. W podobnym kierunku zmierza atmosfera nagrania Broken Bells. Zamykająca płytę majestatyczna kompozycja The Weight of Dreams udowadnia, że nieograniczona kreatywność zespołu jest tutaj bardzo żywa. Dramaturgia utworu powoli buduje napięcie, a potem zgodnie z rockową tradycją, eksploduje płomienną gitarową solówką, która być może skłoni nieprzekonanych do weryfikacji własnych poglądów. Jednak najważniejsze w tym wszystkim jest to, że dwanaście nowych utworów Battle at Garden's Gate, układa się w intrygującą mozaikę, że piosenki w znakomitej większości są angażujące, że zachowują żarliwą energię lat 70, jakiej u współczesnych kapel z przedrostkiem "post", raczej nie uświadczymy. Może więc wyluzujmy. Wystarczy, że do tematu podejdźmy bez uprzedzeń. 

Ocena: ✪✪✪✪✪✪✪☆☆☆ 6.7/10

Photo: Travis Shinn