Już tu nie mieszkam

Oto płyta, która sprawi, że zatęsknimy za powrotem do betonowej areny wypełnionej stu tysięczną publiką bawiącą się w sposób pozwalający, choć na chwilę oddalić mroczne myśli przywołujące covidową traumę ubiegłego roku. Nowy album filadelfijskiej formacji The War On Drugs – I Don't Live Here Anymore [2021], celebruje dotarcie do tego punktu w życiu, w którym już nie toniemy w głębinach przykrych wspomnień, ale surfujemy po szczytach nowych perspektyw – jeszcze nie do końca stabilnych, ale przynajmniej dających nadzieję, co jednoznacznie podkreślają słowa utworu tytułowego: Leżałem w swoim łóżku / Jak stworzenie pozbawione formy / Tak bardzo bałem się wszystkiego / Potrzebowałem szansy, by się odrodzić. Tym samym lider zespołu Adam Granduciel, daje nam do zrozumienia, że tytuł płyty, jak również jej zawartość, w żadnym razie nie przybiera formy posępnego lamentu, a raczej jest zamknięciem pewnego rozdziału i refleksyjną obserwacją prostych radości wynikających z przetrwania.

I Don't Live Here Anymore bardzo ściśle przylega do czasów, w których żyjemy, ale biorąc pod uwagę pięciopłytową dyskografię The War On Drugs, nowy album wydaje się być o wiele bardziej ekspansywny, niż można było sobie wyobrazić. Materiał nagrywany w dłuższej perspektywie czasu i w kilku studiach jednocześnie, z całą pewnością nie jest powrotem do marzycielskiej atmosfery Lost In The Dream [2014], nie mniej jednak swoją zaktualizowaną przystępnością, znacznie przebija ostatnie wydawnictwo zespołu, A Deeper Understanding [2017], zachowując przy tym wszystkie cechy charakterystyczne dla brzmienia grupy. 

Dziesięć utworów projektu jest realistycznym przekształceniem naszej zbiorowej pamięci w coś otulającego, przynoszącego natychmiastową ulgę, tak jakby Adam Granduciel chciał między słowami powiedzieć: to miłość jest kluczem do tego, co czujemy. Umiarkowany optymizm rozlewa się po całej płycie – nawet w chwilach, gdy nasze wspomnienia zmagają się jeszcze z udręką ponurych wspomnień wyrażonych utworem Living Proof. Ale nawet tutaj bliska perspektywa zmian, przywraca wiarę w przyszłość.

Jest coś uroczego w tęsknym zapatrzeniu w klasykę rocka. To właśnie ten nostalgiczny nastrój sprawia, że lidera The War On Drugs traktujemy, jak postać mądrego ojca celebrującego czasy, kiedy zespoły można było nazwać wielkimi. Fascynacja Adama Granduciela twórczością Bruce Springsteena jest legendarna, podobnie jak jego skłonność do naśladowania maniery wokalnej Boba Dylana. Ale w ostatnich latach wielkim osiągnięciem The War On Drugs, była umiejętność znalezienia własnego miejsca wśród niekwestionowanych mistrzów gatunku i wypracowanie indywidualnego brzmienia, które z czasem stało się rozpoznawalną marką.

I Don't Live Here Anymore, zręcznie kontynuuje wydobywanie muzycznych artefaktów z klasycznego rocka. Medytacyjny fortepian cicho odmierza czas, neonowe syntezatory otaczają połyskliwe gitary – a perkusja trzyma rytm, jakby od niej zależało życie zespołu. Na płycie wyczuwa się zmianę charakteru nagrań. Nowe utwory rezygnują z rozbudowanych form na rzecz zwartych, popowych konstrukcji. Jest tu więcej powietrza i harmonii wokalnych, a nowa interpretacja powściągliwości znajduje swoje uzasadnienie w krótszym czasie wszystkich piosenek. Refleksyjne teksty lidera zespołu są bardziej bezpośrednie, chociaż ciągle zachowują swój elegijny charakter. Emocjonalne kontury muzyki Granduciela, nadal opierają się na kilku ulubionych znacznikach: drogach, rzekach, wietrze, ciemności; ale teraz wyrażone są w pierwszej osobie, z mocniejszym podbiciem ścieżki wokalnej.

Adam Granduciel, nie tworzy w pełni ukształtowanych postaci. Być może nie chce albo nie ma na to ochoty. Ta dziwna ułomność w zdefiniowaniu portretu żywego człowieka, jego bólu lub jeśli wolisz, jego drogi odkupienia, zazwyczaj staje się tematem kolejnej płyty. Wszystko dzieje się tuż pod powierzchnią, prawie podprogowo; to obezwładniająca charyzma muzyki wyplata prawdziwą historię o tym, jak przypływ dźwięku może zabrać nas w miejsce, z którego nie chcemy już wrócić.

 

Ocena: ✪✪✪✪✪✪✪✪☆☆ 7.6/10

Photo: Pinterest, press