Mroczni ludzie z samochodów

Felix Bechtolsheimer, brytyjski muzyk i frontman zespołu Curse of Lono miał kiepski rok: stracił ojca, wujka, byłą partnerkę i zespół. Wybawieniem od pasma nieszczęść była ucieczka na Florydę, gdzie w towarzystwie i za namową wypróbowanych przyjaciół zrewidował własne brzmienie, które teraz podąża śladami: The National, Leonarda Cohena i Wilco. Inspiracją dla trzeciej płyty Curse of Lono – People In Cars [2021], był album fotograficzny Mike'a Mandela, portretujący twarze ludzi ukrytych za szybami samochodów na skrzyżowaniach w Los Angeles. Zdjęcia, zdają się być metaforą życiowych zakrętów, jakie Bechtolsheimer pokonał i odnoszą się do wszystkich, którzy dzielili z nim ten trud.

People In Cars, jest fabularną panoramą nastrojów przywołujących upiory przeszłości. Brytyjczyk swoim niskim barytonem wciąga słuchacza w opowieści o narkotykach, śmierci, depresji i mrocznych emocjach odzwierciedlających najtrudniejszy okres życia twórcy. Jego zmęczone światem teksty, idealnie wtapiają się w atmosferę nagrań wypracowanych na bazie folkowych schematów współczesnego nurtu americana i są świadectwem zmagań artysty z restrykcyjnym szaleństwem ubiegłego roku.

 

Utwór Let Your Love Rain Down – otwierający album, sprawia wrażenie ekscytującej wycieczki w stronę americana noir. Pewny wokal Felixa Bechtolsheimera natychmiast wzbudza zainteresowanie, ale to żelazna dokładność perkusji Neila Findlay’a i basu Charisa Andersona, nadaje hipnotyczny ton piosence. Podczas gdy gitara Joe Hazella i klawisze Davi Ruiza Hernandeza zabierają nas w tajemniczą podróż, gdzieś w środku tli się intrygująca opowieść: "Teraz przy barze mogę poczuć strach w twoich oczach / W twoich kłamstwach jest drżenie / Więc rygluję drzwi i zaczynam krzyczeć / Przysięgam na Boga, że stąd nie wyjdę". 

Na drugim singlu Think I'm Alright Now, tempo wyraźnie wzrasta, a rytm i chwytliwa melodia czerpią wprost z instrukcji obsługi Curse of Lono. Jestem pewny, że mamy tutaj do czynienia z utworem, który prawdziwą moc ujawni dopiero w sali koncertowej wykonany na żywo. Charakterystyczny wokal i motoryka Steppin’ Out, wielu dociekliwym słuchaczom skojarzy się z brzmieniem The National, lub twórczością Leonarda Cohena. Te wymienne spostrzeżenia towarzyszą kilku nagraniom. Let Your Love Rain Down, jawnie manifestuje obecność marudnego głosu Matta Berningera. Z kolei w zgrabnym utworze In Your Arms, niski baryton brytyjskiego twórcy przechyla się w stronę maniery wokalnej Leonarda Cohena. 

W drugiej części płyty trzeba zwrócić uwagę na dwie ballady: Don't Take Your Love Away oraz duet z udziałem Tess Parks, So Damned Beautiful? Obie kompozycje – porażająco osobiste w warstwie lirycznej, ilustrują skrajnie różne oblicza miłości i nie po raz pierwszy dowodzą, jak dobrym autorem piosenek jest lider zespołu. Album zamyka przejmujące nagranie Timeslipping, traktujące o śmierci ojca, żalu, pustce, nieuchronnej naturze czasu, jak również nieznośnym bólu związanym z próbą wyrażenia tych uczuć: Nie sądzę, żebym o tym mógł porozmawiać jeszcze raz, nie teraz / Widok ciągle się zmienia / I nic nie zostało ze mnie w tych dniach / Z mężczyzny, którym byłem wczoraj / Gdy trzymałeś mnie w ramionach.

Refleksyjny, introspektywny, czasami pogrążony we wspomnieniach ciemności, ale zawsze sięgający po światło People In Cars, poprzez natchnioną wrażliwość dotyka istoty człowieczeństwa. Jakby nie było, mamy tutaj do czynienia z rozbrajającym zestawem utworów dobrych i bardzo dobrych, a ich skumulowany wpływ, za każdym razem nabiera hipnotycznych właściwości.

Ocena: ✪✪✪✪✪✪✪☆☆☆ 7/10

Photo: Luis Browne