Spiżowy Iggy

O karierze Iggy Popa i jego wpływie na współczesną popkulturę napisano miliony słów. Kiedy na łamy prasy muzycznej powraca nazwisko artysty, wszyscy bez wyjątku odnajdujemy w naszych głowach ten sam obraz Iggy’ego. Jego ogorzała skórzasta twarz, długie włosy, nagi tors, żylasta budowa ciała pretendująca do roli eksponatu w muzeum anatomii w Guben, na całe dekady utrwaliła ponadczasowy wizerunek niepokornej gwiazdy rocka; ale pod wieloma względami Amerykanin urodzony jako James Osterberg jest złożonym artystą: ponadprzeciętnie inteligentnym, oczytanym, luzackim, charyzmatycznym, a jednocześnie skłonnym do scenicznej autodestrukcji. Obszerna dyskografia Iggy Popa to kręta droga wijąca się między tym, co eksperymentalne, a tym, co przystępne. Większość pochwał kierowanych pod adresem Iggy'ego dotyczy pierwszych dziesięciu lat działalności – błyskotliwej dekady, która ukształtowała jego postać i osobliwą estetykę. 

Na dwudziestej w karierze płycie Every Loser [2023], wiekowy rockman daje z siebie wszystko. Jak zawsze dokonuje specyficznego wyboru nagrań błogosławiących niskie pobudki i liryczne harce, ale nawet gdy zagłębia się w bardziej agresywną stronę własnych umiejętności, skłania się raczej do eksponowania linii melodycznych, przyjaznych stacjom radiowym. Robi to z krzepkim zespołem weteranów rocka z Guns N' Roses, Jane's Addiction, blink-182, Red Hot Chili Peppers, a także Foo Fighters – w kilku kawałkach gra tutaj zmarły w ubiegłym roku perkusista zespołu, Taylor Hawkins. Obecność gitarzysty i producenta Andrew Watta, który zostawił trwały ślad na ostatnich płytach Ozzy'ego Osbourne'a i Eddiego Veddera sprawia, że łatwo sobie wszystko poukładać i odpowiednio przytemperować oczekiwania, bo głównym problemem stylu Watta jest to, że jego wizje zazwyczaj są pompatyczne i zbyt bezpieczne, a przecież mamy tutaj do czynienia z nieokiełznaną osobowością artysty dużego formatu. Nawiasem mówiąc, Every Loser prawdopodobnie brzmiałyby równie dobrze, a może nawet lepiej ze starym składem Iggy'ego, ale pomijając drobne zastrzeżenia, album jako całość, wnosi rodzaj rockowej rzetelności, w kilku fragmentach zatrzymującej uwagę. 

Strung Out Johnny jest utworem promującym płytę: to przestroga o niszczących skutkach heroiny, osadzona w nawiedzającej estetyce Siouxsie & the Banshees. Jednak najlepiej sprawdzają się tutaj nagrania zbudowane na punkowym fundamencie. Frenzy, Neo Punk, czy Modern Day Ripoff przywracają Stoogesową siłę rażenia, w której pobudzony muzyk wyraźnie czuje przypływ adrenaliny. Pomiędzy nimi znalazło się miejsce na bardzo dobry New Atlantis, odsłaniający alternatywny wszechświat Iggy’ego dotykający popowych schematów. Dwa oczka niżej, balladowy Morning Show ckliwie uzupełnia paletę różnorodnych brzmień. Jaskrawy, momentami neonowy charakter płyty, w zasadzie pozbawiony przenikliwych komentarzy społecznych może zrazić bardziej ekscentrycznych słuchaczy. Każdy, kto liczył na powrót prawdziwych niebezpieczeństw klasycznego materiału, raczej się zawiedzie. Zamiast tego, wiekowy artysta podrzuca swoim fanom mnóstwo pustych kalorii – smakowity bufet przyjemności, z więcej niż wystarczającą osobowością rekompensującą brak głębi. Tym samym Every Loser dołącza do całej serii płyt, które – choć nie są niezbędne, wciąż podtrzymują ogień w rockowym tygielku.

Atlantic Records, 2023

Foto: Gavin Bond