Ballady do końca oczywiste

Wygląda na to, że członkowie brytyjskiej formacji Blur – Damon Albarn i Graham Coxon w końcu zażegnali wieloletni konflikt, oferując pozostałym muzykom niezbędną przestrzeń twórczą. Ostatni album zespołu The Magic Whip [2015], był zaskakująco solidny, a jego eklektyczne brzmienie pozostawiło wiele otwartych drzwi, jeśli chodzi o to, czego moglibyśmy oczekiwać od Blur. Tak więc spontanicznie wznowiona praca zespołu była pozbawiona jakiejkolwiek presji, wydawała się również dobrym sposobem na utrzymanie ożywionych relacji. W rezultacie kierunek, w jakim zaczął zmierzać The Ballad of Darren [2023], prawdopodobnie był dla zespołu takim samym zaskoczeniem, jak po premierze dla nas. W zasadzie nowy album mógł przybrać dowolną formę stylistyczno-brzmieniową, chociażby ze względu na nowo odkrytą chęć nagrania nowego materiału. Przeważył upływ czasu, średni wiek muzyków i wieloletni bagaż doświadczeń, który praktycznie wszystkie dziesięć nagrań przysposobił w refleksyjną, bardziej dojrzałą tonację. 

Zgodnie ze wskazówką zawartą w tytule płyty należy się spodziewać pewnego uspokojenia temperamentu piosenek – i tak jest w istocie, bo z brit-popowej natarczywości lat 90, niewiele tutaj zostało. W tym przypadku mamy do czynienia z łagodniejszym podejściem; niemalże popową płytą z mocnymi refrenami i bardziej ambitnymi tekstami. Klimat części utworów przywołuje alt-popowe produkcje lat 70, przypominające o solowej twórczości Lou Reeda i Johna Cale'a, zwłaszcza w smyczkowej aranżacji The Ballad czy zwrotkach utworów Avalon i Russian Strings. Podobne skojarzenia krążą wokół finałowej piosenki The Heights, w której migotliwa gitara Coxona ściśle przylega do barwy głosu lidera Blur, jakby z oddali cytującego manierę wokalną Davida Bowiego.  

Gitara Coxona – choć mniej hałaśliwa, wciąż daje znać o sobie zróżnicowanym podejściem, tym razem schowanym za licznymi efektami ujawniającymi swoje atuty w utworach: Goodbye Albert, Far Away Island czy w St. Charles Square – jedynym nagraniu, gdzie gitarzysta pozwala sobie na pełną ekspresję. Z kolei popowy utwór Barbaric wyjaśnia intencję płyty. Straciliśmy to uczucie, którego nigdy nie myśleliśmy, że stracimy – intonuje Albarn. To emocjonalne wyznanie rezonuje na całej płycie, której nadrzędnym motywem jest grupowa autorefleksja rozumiana jako rachunek sumienia osobistych strat i zmieniających się priorytetów. Centralnie umieszczony singiel The Narcissist być może jest surowym spojrzeniem na dreszczyk emocji związany z popularnością, a ostatecznie odą do wszystkiego, co sprawia, że właśnie teraz kwartet wraca do wspólnego grania. 

W brutalnej międzypokoleniowej grze, jaką od lat toczymy, Blur nigdy nie zdobył statusu zespołu ponadczasowego. Może i dobrze. Dzięki temu, za pomocą kilku wczesnych płyt grupy mamy szanse przypomnieć sobie pogardę dla zjawiska brit-popu lat 90, jak również poczuć naiwne, młodzieńcze zamieszanie wokół niespełnionej miłości. W tamtych czasach Blur zawsze był trochę zbyt złożony, zbyt modny, artystyczny i fajny. The Ballad of Darren wciąż przemyca tak zdefiniowane emocje w każdym wersie i zagranej nucie, ale widziane już z dorosłej perspektywy i w zaktualizowany sposób. W wywiadzie dla magazynu NME perkusista zespołu Dave Rowntree wypowiedział następujące słowa: Gdy nagrywaliśmy, wszystko, czego próbowaliśmy od razu działało, magia wisiała w powietrzu. W obrębie całej płyty atmosfera bliskiej współpracy jest mocno odczuwalna, niech trwa jak najdłużej.

Parlophone Records, 2023

Foto: Ruben Bastienne-Lewis