Peter

Magia twórczości Petera Gabriela zawładnęła milionami fanów już dawno temu. Oswobadzający Solsbury Hill, potem innowacyjny Games Without Frontiers, uduchowione San Jacinto czy nasycone elektroniką jego przeciwieństwo I Have The Touch – tyle wystarczyło, żeby wielu z nas – w tym i ja, wiernie śledziło każdy gest artysty przez następne cztery dekady. A Gabriel? Niewiele się zmienił. Wciąż jest kreatywny, zaskakujący, progresywny i mający coś ważnego do zakomunikowania swoim niezmiennie charyzmatycznym głosem.  

Począwszy od stycznia, mogliśmy oczekiwać premiery nowego utworu w każdą pełnię księżyca. Uzasadnienie tego wyboru było zdecydowane i celowe. Dla Gabriela połączenie z naturą zawsze miało istotne znaczenie. To nie tylko słońce, przyroda czy daleki horyzont, ale również zapatrzenie w niebo rozświetlone blaskiem księżyca, rozumiane jako element ludzkiego doświadczenia widzianego z nieco głębszej duchowej perspektywy. Jasna i ciemna strona człowieczeństwa oraz wzajemne emocjonalne powiązania są głównym motywem całego projektu, co przekłada się również na odrębne miksy Bright-Side i Dark-Side każdego z dwunastu utworów I/O [2023].  

Sztuka nie powstaje w próżni. Niektóre jej aspekty świadomie lub nieświadomie przetwarzają elementy przeszłości. Charakterystyczna okładka płyty, zbór grafik towarzyszących każdej piosence, czy nawiązania stylistyczne są już dobrze rozpoznane przez zaangażowanych fanów i w dużym stopniu kalibrują ich oczekiwania. Gabriel jest weteranem w każdym znaczeniu tego słowa, a odrębne miksy nie zamierzają tego maskować. Jego głos zestarzał się jak wyborne wino – niesie w sobie ciężar wieloletnich doświadczeń, a jednocześnie wciąż potrafi zahipnotyzować ujmującą bliskością.  

Utwory Gabriela odnajdują optymizm w płonącym świecie, a ich przekaz miesza się z bogactwem aranżacji, przez które bardziej niż zwykle przebija się refleksyjny ton, co zmusza słuchacza do zwracania baczniejszej uwagi na każde słowo i nutę. W świecie powierzchownego artyzmu Gabriel chciał sięgnąć głębiej. Nie spiesząc się z płytą, pozwolił każdej piosence ewoluować w wielowarstwowe eksplozje struktur brzmieniowych i tekstów, co w dużym stopniu utrudnia rzetelne opisanie odczuć związanych z poszczególnymi nagraniami. Ale jedno z nich zwróciło na mnie szczególną uwagę. Playing for Time – krucha przejmująca ballada, cicho zmierzająca do dramatycznego punktu kulminacyjnego. 

 

Utwór przedstawia Gabriela wspinającego się na wzgórze, podobnie jak w jego debiutanckim singlu Solsbury Hill, ale tym razem zagubionego we wspomnieniach i myślach o upływającym czasie. Biorąc pod uwagę wiek artysty i rozmiar luki dzielącej I/O od Up [2002], w mojej głowie pojawiła się chwiejna myśl, czy przypadkiem nie jest to zawoalowany przekaz sugerujący ostatnią, pożegnalną płytę z oryginalnym materiałem.

I/O, to nie tylko kolejny rozdział w imponującej karierze Gabriela, ale również głęboka podróż przez ludzkie doświadczenia, widziane zarówno w blasku światła, jak i pod kroplówką księżyca. Peter Gabriel pozostał wierny swojemu niepodrabialnemu stylowi, zdolnemu zaskakiwać i inspirować. Bez pośpiechu i z precyzją w szczegółach przypomina, że wciąż jest blisko nas, a jego magia trwa nadal.

Real World, 2023

Foto: Joi Ito