Queerowa wrażliwość w rockowym wydaniu

Najnowszy album Mike’a Hadreasa, znanego jako Perfume Genius zaskakuje nas odważnym wejściem w świat muzyki rockowej, ale trzeba przypomnieć, że nie zawsze tak było. Pierwsze dwie płyty Learning [2010] i Put UR Back N 2 It [2012] zyskały niemal eteryczny ton – szczególnie debiut oparty na prostych fortepianowych liniach melodycznych i udręczonym, zdławionym wokalu. Wczesne utwory Perfume Genius pełne erotycznych fantazji i młodzieńczych rozczarowań często odwoływały się do rzeczy przerażających. Przypominały malarstwo romantyczne balansujące na granicy katastrofy. To połączenie homoseksualnej udręki, piękna, czułości i perwersji było czymś, na co Hadreas uczulił słuchaczy już na wczesnym etapie kariery. Wymownym uzupełnieniem jego pracy twórczej zawsze były intrygujące teledyski, w których teatralne, mocno przerysowane sceny zazwyczaj przemycały to, czego nie mogły wyrazić słowa. Eklektyczny, pełen rozmachu, a jednocześnie introspektywny Perfume Genius – Glory [2025] stanowi kolejny etap tej podróży.

W wywiadach poprzedzających wydanie płyty Hadreas podkreśla, że pisząc nowy materiał, często inspirował się swoimi pierwszymi nagraniami, ale Glory wcale nie brzmi jak ich rekonstrukcja. Wprawdzie artysta wraca do emocjonalnej surowości, która towarzyszyła mu na początku kariery, ale liryczną bezpośredniość ubiera teraz w zupełnie nowe brzmieniowe szaty. To płyta pełna kontrastów – delikatność spotyka się tutaj z agresją, a intymność z epickim rozmachem. Jednym z najbardziej zaskakujących aspektów Glory jest rockowa energia kluczowych nagrań. Pierwsze dwa single No Front Teeth i It’s A Mirror wyróżniają się napiętymi przesterami gitar elektrycznych, które nadają muzyce Perfume Genius niespotykanej dotąd grunge'owej intensywności. Ten nowy, bardziej agresywny kierunek jest zasługą wieloletniej współpracy Hadreasa z doświadczonym producentem Blakiem Millsem, mającym na koncie współpracę z takimi artystami jak Bob Dylan, Fiona Apple czy Laura Marling. 

Producent i wieloletni współpracownicy Hadreasa pomogli w stworzeniu szerokiej palety brzmień obejmującej zarówno ambientowe pejzaże, barokowe smyczki, jak również shoegaze’owe ściany dźwięku. Nie oznacza to jednak, że Perfume Genius całkowicie porzucił swoją wrażliwość. Utwory takie jak Full On czy In A Row łączą przewiewne aranżacje z rozbudowaną instrumentacją, tworząc kompozycje, które wciąż zachowują introspektywny charakter. W Capezio głos Hadreasa zniekształca wokoder, tworząc hipnotyzującą atmosferę, a In A Row brzmi niczym duchowe odzwierciedlenie Slowdive, z monumentalnym finałem napędzanym rozmytymi talerzami i wzmożoną aktywnością instrumentów dętych.

Wcześniejsze nagrania Perfume Genius skupiały się na traumach z przeszłości. Glory jest próbą reinterpretacji tych przykrych wspomnień, ale widzianych już z perspektywy dojrzałego mężczyzny. Ponad czterdziestoletni Hadreas odkrywa, że wiele jego lęków wciąż pozostaje aktualnych – chociaż zmienił się sposób, w jaki teraz na nie patrzy. Artysta nie chowa się już za fikcyjnymi postaciami z wcześniejszych piosenek. Nie ma już Królowej Bohemy, nie ma zbuntowanego motocyklisty – jest tylko on, odsłonięty jak nigdy dotąd. Mimo że większość tekstów napisanych jest w pierwszej osobie, pozostaje wiele pytań, na które dociekliwi słuchacze nie znajdą odpowiedzi. To na swój sposób paradoksalne, bo Glory staje się jedną z najciekawszych, najbardziej otwartych, a zarazem najbardziej złożonych płyt w dyskografii muzyka, jak dotąd nieomylnie balansującego na granicy retrospekcji, zmysłowości i artystycznego nowatorstwa.

Matador Records, 2025

Foto: Cody Critcheloe