Samotni ludzie u władzy

Przynoszę im żółć
Oczyszczam pragnienia
Monety na ich oczach
Przycinam kwiaty
Bezdusznych przywódców
O, drżą w wieżach
Samotni ludzie u władzy
Opuszczeni przez Boga

Teraz światem rządzą słabi ludzie przeżarci gnijącymi ideologiami. Codzienna brutalność i przytłaczająca skala, z jaką jesteśmy poddawani ich wynaturzonym zachciankom, jest niemożliwa do zrozumienia. Już im nie wystarczy, że są wszędzie i mogą robić wszystko, co zechcą. Coraz bardziej przypominają czarne dziury, których zachłanności nie można zaspokoić. Gołym okiem widać, jacy są nieszczęśliwi, zakompleksieni, otępiali, a nade wszystko bezgranicznie samotni. 

To nie fikcja, a rzeczywistość leżąca u podstaw nowego wydawnictwa Deafheaven – Lonely People With Power [2025] – zaskakującej wolty, dzięki której grupa wychodzi z własnego cienia, dostarczając słuchaczom prawdopodobnie najlepsze dzieło w swojej karierze. Płyta jest zaktualizowanym studium władzy, chciwości, pożądania, fałszywej męskości i poczucia winy. Deafheaven zamyka nas w obskurnym motelu na obrzeżach miasta, snując opowieści o pierworodnym grzechu – o ojcu próbującym nawiązać więź ze swoim synem, wynajmując prostytutkę i o emocjonalnej traumie, która nigdy się nie kończy. Powraca wątek kiełkującej miłości i egzystencjalne pytania o sens życia w piekle na Ziemi. Co ważniejsze, ten album po prostu miażdży dopracowaniem wstrząsających tekstów i muzycznej dramaturgii.

Chociaż dwanaście premierowych utworów czerpie z dobrze już rozpoznanego katalogu brzmień Deafheaven, album potrafi wstrząsnąć słuchaczem, odkrywając zupełnie nowe terytoria. Wielowarstwowe metalowe galopady wracają w wielkim stylu, a George Clarke wskrzesza swoje demoniczne wrzaski. Jego głos nigdy nie brzmiał bardziej ekspresyjnie niż w przeszywającej kompozycji Incidental II, ani bardziej desperacko niż na wokalno-spazmatycznej ścieżce utworu Body Behavior. Z kolei Kerry McCoy i Shiv Mehra tworzą najbardziej diaboliczne gitarowe riffy, które po wysłuchaniu utworów Magnolia, Doberman czy Revelator, zdają się wyrywać prosto z piekielnych czeluści. 

Twarde podejście do pisania utworów sprawia, że każdy kawałek na Lonely People With Power wydaje się nie tylko istotny, ale wręcz kluczowy dla narracji całego albumu. Trylogia interludiów Incidental jest niezbędna: I – to zaskakujący ambientowy wstęp, II – przynosi nagły zwrot ku ciemności, a III – pięknie wprowadza słuchacza w finałowy etap płyty, z oślepiająco jasnymi syntezatorami i recytowanym wierszem Paula Banksa z zespołu Interpol. Jeśli album jako całość sprawia wrażenie doskonale przepracowanej kolekcji utworów, to Winona i The Marvelous Orange Tree są tym, co Lonely People With Power wynosi w stratosferę. Wiona po niebiańskim powoli budującym napięcie wstępie eksploduje dramatycznym finałem, sprawiając wrażenie najbardziej ambitnej kompozycji w dorobku Deafheaven. Po sieci krążą opowieści o perkusiście Danielu Tracym, który musi zanurzać ręce w lodowatej wodzie, żeby znieść brutalność występów na żywo – tutaj na pewno sobie nie pomaga i gra tak, jakby natychmiast chciał opróżnić cały magazynek. Z kolei The Marvelous Orange Tree godnie wieńczy historię zespołu o pisaniu odurzających finałów – brzmi monumentalnie, jakby żeglował w stronę wielkiego błękitu, tonąc w odległych pogłosach i zanikających przebłyskach. 

Lonely People With Power jest dziełem, które wywraca historię Deafheaven do góry nogami, zostawiając głęboko przeorane bruzdy tam, gdzie kiedyś zamaszystą kreską był naszkicowany Sunbather [2013]. Album kryje w swoim wnętrzu wiele uniesień, muzycznych zwrotów akcji i techniczno-produkcyjnych detali, które przed uważnym słuchaczem będą się odsłaniać stopniowo. To wartość sama w sobie, bo nie wyobrażam sobie, by ktoś nawet ze szczątkową wiedzą o blackgaze, nie znalazł tu czegoś dla siebie.

 

Roadrunner Records, 2025

Foto: Radek Zawadzki