Co zbudowały pracowite mrówki

Wraz z ubiegłorocznym debiutem For the first time [2021], londyński septet Black Country, New Road zdobył szereg wyróżnień, które na przebojowy gang licealistów zrzucił falę zainteresowania przypominającą małe tsunami. Wynikający z tego przypływ dobrze zagospodarowanego chaosu zapewnił im honorowe miejsce pośród awangardowych brytyjskich zespołów rockowych, takich jak Black Midi, Squid czy Dry Cleaning, ale pozostawił też echo wracającego pytania: czy ich debiut był wystarczająco dobry? Premiera drugiej płyty Black Country, New Road – Ants From Up There [2022] jest ambitnym krokiem idącym w kierunku rozwiania tych wątpliwości, a przede wszystkim utrwalenia nazwy zespołu w pamięci słuchaczy – bo z tematyczną spójnością na wpół koncepcyjnego dzieła sztuki i komfortową chemią grupy, która w końcu dojrzała do swojego brzmienia, jest to jedna z najciekawszych płyt, jakie powstały ostatnio w pobrexitowej krainie wielkich znaków zapytania.

Tak więc nasi ulubieni autorzy Sunglasses, dostali większy budżet i łagodniejszy styl, a przy okazji dorośli do bardziej przemyślanej koncepcji projektu jako całości. Oczywiście punktem centralnym płyty jest utwór Concorde, od którego można się uzależnić, a potem niemal usłyszeć jak zespół radośnie przebija budowany przez siebie mit awangardowej elitarności. Odrzutowiec jest tutaj metaforą katastrofy lotniczej ucieleśniającej romantyczny błąd w kalkulacji życiowych wyborów balansujących na granicy dobra i zła. Szkoda, że wytwórnia Ninja Tune nie wykorzystała utworu Good Will Hunting, jako drugiego singla. To chyba najczystsza popowa piosenka w ich dyskografii i idealny pomost pomiędzy bardziej światopoglądowymi obawami Ants From Up There a znajomymi chwytami For the First Time – czyli szyderczym portretem rozpadającego się związku, z obowiązkowymi odniesieniami do gwiazdy popkultury.

Po krótkim Intro wykorzystującym progresywne schematy rytmiczne, utwór Chaos Space Marine swoją wodewilową energią przedstawia się jako rodzaj uwertury, z kodą cytującą fragmenty tekstów najważniejszych piosenek sprawiającą wrażenie sprytnej sztuczki zapowiadającej przyszłą dramaturgię płyty, do której zupełnie jest niepodobny. Ale już dwa oczka niżej zniewalający Bread Song bez wysiłku podsumowuje zaskakującą dychotomię, która czyni ten zespół tak fascynującym. Chwytliwa pierwsza połowa nagrania z luźnym pomysłem na sygnaturę czasową ustanawia stawkę utworu – mieszankę czarnej komedii i intymnego patosu, którym udaje się sprawić, że wers: okruchy chleba jest absurdalnie poruszający, zanim w drugiej części zostanie przykryty bogactwem instrumentalnej ekspresji. 

Fundamentem bolesnej kompozycji Haldern jest gitara akustyczna, klarnet i pianino z czasem nabierających postprogowych właściwości. Migotliwa aranżacja piosenki czujnie podąża za jej treścią ujawniającą wzbierającą alienację pozbawiającą głównego bohatera najlepszych przyjaciół. Z kolei dziewięciominutowy Snow Globes wprowadza uderzająco piękny riff, który pęcznieje przez cały utwór, wprowadzając smyczki, chórki, saksofon i emocjonalną narrację wokalną. Nagranie stopniowo zostaje wchłonięte przez narastające szaleństwo bębnów. Pod koniec utworu wydaje się, że wokalista pogrzebany pod ich ciężarem błaga o odrobinę kontroli, podczas gdy jego wszechświat właśnie się rozpada. A jednak najbardziej emocjonalna niespodzianka płyty pojawia się w krótkiej miniaturze Mark's Theme poświęconej pamięci zmarłego wujka saksofonisty grupy Lewisa Evansa, z archiwalną próbką jego głosu umieszczoną na końcu nagrania.

Jednak Ants From Up There nie pozwoli nam dotknąć prawdy, ponieważ jest to album o utracie z oczu rzeczy, które kochamy; o małych narastających urazach i niesprawiedliwościach, które mogą sprawić, że związek się rozpadnie, zanim dostaniemy drugą szansę. Ta nowo odnaleziona zdolność do bycia bezbronnym lub emocjonalnie nagim jest najlepszą bronią, jaką młodzi Brytyjczycy mają do dyspozycji. Gitarzysta, tekściarz i frontman zespołu Isaac Wood będący niegdyś na krawędzi zatracenia się w ironii, w obrębie Ants From Up There olśniewa dramaturgią głosu i naglącą poetyką tekstów idealnie dostrojonych do tej nowej wrażliwości. I to właśnie ten drżący głos ustawia scenę dla Basketball Shoes – finałowej dwunastominutowej epopei, która przemyka przez postrockową balladę, pop-punkowy banger i pełne chórów dramatyczne zakończenie. Jest to poruszająca kompozycja mogąca sprawić, że będziemy płakali i śmiali się z siebie, dziwnie dotknięci zranionym sercem bijącym w piersi Black Country, New Road, bez końca powtarzając słowa uziemiające ten album: 

Concorde wlatuje do mojego pokoju

Rozrywa dom na strzępy

Definiuje noc jako taką

Dom dla nas, patyczaków

Nie pozostawia śladu miłości 

I czuję się jakby normalnie z suchym prowiantem

Przejażdżki pociągiem ostatnio bardziej bolą

Wszyscy pracujemy nad sobą i modlimy się, żeby reszta nie miała ni

Ninja Tine, 2022

Foto: Rosie Alice