Krok w stronę własnej legendy

Pochodzący z Norwich, ale stale podróżujący po świecie Oscar Jerome napisał swój poprzedni album The Spoon [2022] w Berlinie w cieniu pandemii. Stało się więc oczywiste, że tematyka płyty dotyczyła zniekształconego obrazu samego siebie, choć najbardziej interesującym zabiegiem było to, jak Jerome wcielał się w różne postaci, by ukazać kilka różnych stanów własnej świadomości. Teraz gdy świat znów stoi otworem, artysta z radością wyruszył do Kairu, a obserwacja tamtejszej kultury i odmiennej duchowości, popchnęła muzyka do pracy nad nowym albumem Oscar Jerome – The Fork [2025], w którym tytułowy widelec jest metaforą angielskiego idiomu a fork in the road – czyli momentu, w którym trzeba podjąć decyzję, a wybór ten niesie ze sobą poważne konsekwencje. Brytyjski wokalista, gitarzysta oraz autor tekstów znany z początków swojej kariery jako gitarzysta zespołu Kokoroko, od kilku lat podąża własną, a od niedawna w pełni niezależną ścieżką artystyczną. The Fork to nie tylko kontynuacja tej drogi, ale także śmiały krok naprzód – głębszy, bogatszy, zróżnicowany, uwolniony od zależności i bardziej osobisty niż wszystko, co stworzył do tej pory.

The Fork zachowuje muzyczną zręczność znaną z jego dwóch ostatnich płyt – polirytmiczne bębny, miękkie gitary, dojrzałe wokale i zróżnicowana stylistyka płynnie adoptująca elementy jazzu, soulu, hip-hopu i rhythm & bluesa, spleciona z psychodelicznymi akcentami i wyrafinowaną produkcją. W najnowszym projekcie Jarome nie ukrywa swoich muzycznych inspiracji. Delikatne, a zarazem wyraziste wpływy Terry’ego Calliera są widoczne w eleganckich orkiestracjach, ale na pierwszy plan wybijają się tu nowe fascynacje – zwłaszcza Joni Mitchell i Johnem Martynem. W utworze Borrowed Other jego gitara zdaje się rozmawiać z duchami folkowych mistrzów, podczas gdy w Make No Mistake ścieżki wokalu i gitary tworzą hipnotyzujący duet, który spokojnie mógłby zasilić jedną z kultowych płyt Martyna. Z kolei utwór tytułowy bezbłędnie definiuje atmosferę całego projektu. Bogaty, wielowarstwowy, z błyskotliwymi partiami gitar, które w finałowych fragmentach przypominają niczym nieskrępowane solówki wczesnego Santany. 

Otwierająca album kompozycja Desert Belly w pełni ukazuje szeroki margines wolności twórczej Jeromego. Utwór zaczyna się od uderzenia syntezatora, a potem rozwija się w gitarowe brzmienie przypominające styl oud, co nadaje kompozycji niemal mistyczny klimat łączący dziecięcą rymowankę z elementami brazylijskiej bossa-novy. The Butter – w którym pobrzmiewa mglista rozkołysana aura gitary, mierzy się z wakacyjnym lenistwem: Woda jest przyjemna, ale nie chcę pływać, chcę tylko usiąść i istnieć w twoim świecie – śpiewa Jerome. W innym miejscu tekst piosenki The Potato przywodzi na myśl znudzoną młodzież wałęsającą się po ulicach w poszukiwaniu motywacji: Czy naprawdę ci zależy, czy tylko kopiesz puszkę przed sobą? Mówisz mi – tak, gdy naprawdę nie o to chodzi. Zanim utwór zakwitnie swobodą bliskowschodniego motywu, warstwa liryczna chwilami pobrzmiewa jak cytat wyjęty z twórczości Jamiroquai.

Oscar Jerome nigdy nie był artystą obojętnym – jego teksty oscylują między introspekcją a społeczną obserwacją. Muzyk potrafi z równą mocą opowiedzieć o osobistych rozterkach, jak i o globalnych niesprawiedliwościach. Na The Fork ta umiejętność zbliża się do wokalno-instrumentalnej perfekcji. Z udziałem zaproszonych gości jedenaście premierowych utworów tworzy zróżnicowaną, ale spójną opowieść, w której nie brakuje stylistycznej dojrzałości, gitarowych uniesień, tanecznych rytmów, jak i momentów głębokiej zadumy. To nie pierwszy raz, kiedy nowa fala brytyjskiego jazzu wyrzuca na brzeg muzyczną perłę. Warto po nią sięgnąć.

Jerome, 2025

Foto: Denisha Anderson