Zbyt głośno, by poczuć

Craig Finn to amerykański muzyk, tekściarz i wokalista, który od lat konsekwentnie buduje swoją unikalną narrację muzyczną. Jako lider formacji The Hold Steady zasłynął rozbudowanymi opowieściami pełnymi barwnych postaci, dramatów codzienności czy zakrapianych alkoholem pubowych rozrób. Jego solowa twórczość, choć wciąż oparta na wnikliwej obserwacji z czasem skierowała się w stronę bardziej kameralnych historii o ludziach na rozdrożach, zawodach miłosnych, utraconych szansach i próbach odnalezienia głębszego sensu w rutynie życia. Craig Finn – Always Been [2025] stanowi kontynuację tej ścieżki – choć z drobnymi zgrzytami wynikającymi z nowego podejścia do produkcji.

Najmocniejszą pozycją płyty jest utwór Crumbs – historia o rozpadzie związku, snuta za pomocą lirycznych wątków układających się w obraz emocjonalnego oddalenia. To jeden z tych momentów, kiedy Finn w mistrzowski sposób potrafi przekuć błahe spostrzeżenia w coś naprawdę przejmującego. Dynamika zespołu pod kierownictwem producenta płyty Adama Granduciela – lidera formacji The War on Drugs, nadaje piosence dramaturgii, a subtelne akcenty instrumentalne wzmacniają narrację. To właśnie w takich momentach album osiąga swoją pełnię. Innym wyróżniającym się utworem jest Shamrock, ballada kryminalna inspirowana surowością albumu Bruce’a Springsteena – Nebraska [1982]. Minimalistyczna instrumentacja nagrania potęguje uczucie izolacji głównego bohatera, a powściągliwa ścieżka wokalna Finna dodaje piosence autentyczności. Równie mocny jest Fletcher’s oparty na monologu błyskotliwie oddającym poczucie utknięcia w miejscu i niemożności ruszenia naprzód. Instrumentacja utworu trafnie oddaje stan zewnętrznej obojętności – jakby otoczenie nie chciało zauważyć dylematów głównego bohatera. 

Jednak problemem Always Been nie są same piosenki, lecz sposób, w jaki zostały opakowane. Produkcja Adama Granduciela miejscami zdaje się kłócić z kameralnym stylem muzyki Finna. Granduciel wnosi do projektu rodzaj eklektyzmu charakterystycznego dla The War on Drugs, podkreślonego mechanicznie brzmiącymi perkusyjnymi loopami i ścieżką syntezatorów, co miejscami wyraźnie koliduje z niemal pubową estetyką muzyków z zespołu The Hold Steady. Najbardziej odczuwalne jest to w piosence Luke and Leanna, gdzie schematyczny rytm i monotonny riff syntezatora nie pozwalają warstwie lirycznej złapać oddechu. Brak odpowiednio podkreślonej dramaturgii doskwiera również potencjalnie przebojowym nagraniom People of Substance czy A Man Needs a Vocation, które wydają się pozbawione emocjonalnego centrum. Tym samym Always Been ukazuje zarówno mocne, jak i słabe strony Craiga Finna, choć jego talent do budowania żywych opowieści wciąż pozostaje nienaruszony. Problem stwarzają instrumentalne drobiazgi. Szablonowe, zbyt natarczywe podejście Granduciela do produkcji, kilku ważnym utworom blokuje przekaz – z jednej strony dostajemy szereg świetnie napisanych piosenek – z drugiej, aranżacyjno-produkcyjne wybory, które nie zawsze im służą. Na szczęście Always Been ukrywa kilka wspaniałych kompozycji – wśród nich Postcards, optymistyczny lament nad miejscami, które jeszcze nie zostały odkryte. Może więc następnym razem?

Tamarac, 2025

Foto: Getty Images