Czerwienie, róże i trochę fioletu

The Reds, Pinks & Purples to solowy projekt Glenna Donaldsona z San Francisco – długoletniego uczestnika sceny undergroundowej i byłego członka zespołów Skygreen Leopards oraz Art Museums. Od co najmniej dekady Donaldson jest niezwykle płodny twórczo. Wydał osiem płyt w sześć lat, a każda z nich po cichu doskonaliła brzmienie i warsztat artysty. The Past Is a Garden I Never Fed [2025] jest zbiorem utworów z ostatnich lat, które jak dotąd nie trafiły na fizyczny nośnik. Jednak bardzo trudno nazwać ten zestaw zbiorem odrzutów. Czternaście premierowych utworów zachowuje stylistyczną spójność i emocjonalną dojrzałość umożliwiającą lepszy wgląd w twórczy świat Donaldsona: prywatne chwile, społeczne napięcia i cichy ból związany z próbą znalezienia sensu w świecie, który zbyt często niczego już nie oferuje. Płyta nie brzmi jak przypadkowa składanka, lecz jak zwodniczo dobry album, który odkryliśmy przez przypadek.  

 

The Past Is a Garden I Never Fed emanuje surowym urokiem: połyskujące dźwięki gitar, perkusja i niedoskonały, ale szczery wokal Donaldsona. To indie pop z pazurem. Muzyka z pozoru brzmi ciepło, ale po kilku przesłuchaniach chwytliwe melodie coraz bardziej kontrastują z tekstami po cichu kwestionującymi rzeczywistość. Przypomina to domowe nagrania w stylu DIY, które przez przypadek osiągają muzyczne lśnienie. Wczesne płyty The Reds, Pinks & Purples miały wyciszone oblicze indie popu. Tu brzmienie jest bardziej dopracowane: gitary lśnią mocniej, perkusja uderza pewniej, a aranżacje zachowują świadomy wymiar. Wyczuwalne są półamatorskie akcenty, ale paleta barw jest szersza. Można odnieść wrażenie, że Donaldson wpuszcza do swojej muzyki więcej kolorów – jakby czerpał przyjemność z tworzenia czegoś większego, nie tracąc przy tym intymności. W nagraniach można wychwycić echa wczesnego blasku Belle and Sebastian, marzycielską powściągliwość Galaxie 500 czy w warstwie lirycznej ironiczną estetykę Jarvisa Cockera, ale wypracowany przez lata styl The Reds, Pinks & Purples wydaje się być nienaruszony.

Donaldson w piosenkach takich jak: The World Doesn’t Need Another Band, I Only Ever Wanted to See You Fail, My Toxic Friend czy Slow Torture of an Hourly Wage potrafi uchwycić tę dziwną przestrzeń pośrodku – między próbą a rezygnacją, między relacją a ucieczką. Jego wersy często brzmią jak podsłuchane myśli – dowcipne, ale nie prześmiewcze. Przemyślane, ale nie nadmiernie patetyczne. Niezależnie od tego czy artysta punktuje absurdy sceny muzycznej, czy opisuje codzienną walkę o przetrwanie, wszystko razem łączy nić ludzkich doświadczeń. Warstwa liryczna nie przemyca gotowych odpowiedzi, tylko celne obserwacje zachowujące terapeutyczne właściwości. 

The Past Is a Garden I Never Fed to jedna z tych rzadkich kompilacji wybrzmiewających jak pełnoprawny album. Dla słuchaczy poszukujących alternatywnych brzmień – pozycja obowiązkowa, dla zainteresowanych nowicjuszy idealny punkt rozruchowy. Dla mnie – paląca ciekawość, bo jeśli mamy tu do czynienia ze zbiorem tak zgrabnych piosenek wyciągniętych z szuflady, to co nam przyniesie premiera zupełnie nowego materiału?

Fire Records, 2025

Foto: Glen Donaldson