Kapsztad raz jeszcze

RPA odwiedziliśmy w czerwcu przy okazji wznowienia archiwalnej płyty Mankunku Quartet, o której szerzej pisałem tutaj, ale wczoraj do złożenia ponownej wizyty w Kapsztadzie zachęcił mnie niepozorny album południowoafrykańskiej formacji Beatenberg – jak się okazało, powszechnie uważanej za lokalne dobro narodowe. Ich wielokrotnie nagradzany debiut oraz pełnowymiarowe wydawnictwo 12 Views of Beatenberg [2018], nasycone elementami rocka, jazzu i afrobeatu, równoważyły chwytliwe melodie i spostrzegawcze teksty skręcające na terytorium pogodnego indie popu. Chociaż obie płyty odniosły duży sukces w RPA, Beatenberg nie zdobył międzynarodowej popularności, więc członkowie grupy postanowili zrobić przerwę techniczną. Basista i główny producent Ross Dorkin wyjechał do Londynu skończyć uczelnię i zająć się produkcją innych artystów. Perkusista Robin Brink przeniósł się do Berlina, w którym pogłębił zainteresowania muzyką taneczną. Natomiast wokalista i gitarzysta Matthew Field został w Kapsztadzie, eksperymentując z własną twórczością.

Pierwsza od czterech lat mała sześcioutworowa płyta tria On the way to Beatenberg [2022], wydaje się sugerować nowe otwarcie. Po drobnych modyfikacjach zespół brzmi teraz mądrzej, delikatniej, ale równie wirtuozersko. Produkcja Dorkina wyraźnie ewoluowała w kierunku bardziej subtelnych organicznych tekstur. Melodie nadal zachowują pogodny charakter, chociaż wciąż są nośnikiem pogłębionych tekstów Fielda z kojącym spokojem analizujących katastrofę klimatyczną, irracjonalny konsumpcjonizm czy gwałtownie narastającą ludzką samotność. Słoneczna atmosfera płyty zaspokaja zamówienie na ciepły podmuch oceanicznej bryzy, a jednocześnie sprytnie przemyca głębsze idee, ukryte za ścieżką barwnych klawiszy, łagodnego brzmienia gitar, czy miękkiego napędu bębnów, przypominających o południowoafrykańskich korzeniach zespołu.

Tak rozumianą dwoistość w pełni oddaje utwór White Shadow. Chwytliwej wielobarwnej koncepcji nagrania towarzyszy liryczna wrażliwość wokalisty warta głębszego przestudiowania; w utworze Le Pain Quotidien, tekst opisuje ludzką egzystencję udręczoną przez internetowe neurozy. Natomiast w wahliwej kompozycji The Lighthouse of Alexandria obserwacje Fielda nabierają panoramicznych właściwości, wspominając o widocznej erozji linii brzegowych i maniakalnych obsesjach na punkcie astronomicznych zysków. Za zmiennością warstwy lirycznej często podążają aranżacje utworów, przechodząc od oczywistych do bardziej skomplikowanych. Nagranie The Lighthouse of Alexandria rozpoczyna ciepły motyw wokalu i gitary akustycznej, po czym przeradza się w iskrzący drugi akt zdominowany perkusyjnymi przeplotami. W utworze Symposium finalizującym płytę skoczne akordy fortepianu wspierają Fidela śpiewającego o miłości jako intuicyjnej, tajemniczej sile. To przyjemna myśl umożliwiająca wokaliście uciszyć swoje obawy i znaleźć ukojenie w tym, co jest najważniejsze: chce kochać, być blisko drugiego człowieka, połączyć siły we wspólnocie i pisać dobre piosenki najlepiej, jak tylko potrafi.

Leafy Outlook, 2022

Foto: Facebook