Markomania

Kair, koniec 2013 roku. W pogrążonym w chaosie mieście, w którym po długotrwałym zamachu stanu właśnie zniesiono godzinę policyjną, gdzie społeczna rewolta jeszcze krzyczy na murach wrogimi hasłami skierowanymi przeciwko armii i radykalnym islamistom, trwa próba przywrócenia względnego spokoju. Nieopodal placu Tahrir, pośród tlących się barykad, porozrzucanych kamieni i zastygłych plam krwi, mieszkańców ulic doświadczonych okrutną pacyfikacją dobiega głos Abdullaha Miniawy ,   młodego studenta, buntownika, poety, sufickiego pieśniarza i rzecznika egipskiej młodzieży. Jego żarliwy, hipnotyczny tembr głosu porusza lokalną scenę klubową unikalną mieszanką psalmodii sufickiej i słowa mówionego, dopełnionych elementami rocka, elektroniki, psychodelii i jazzu. Jednak naciski polityczne i obezwładniająca cenzura zmusiły Abdullaha Miniawy do opuszczenia Egiptu. Po trzech latach batalii administracyjnych wspierany przez producenta Blaise'a Merlina, schorowany muzyk przybywa do Paryża. Tera...

Debashish Bhattacharya nie był pierwszym hinduskim artystą, któremu z powodzeniem udało się przenieść muzykę klasyczną Indii na grunt kultury zachodu. Jego twórczość rozkwitająca na styku tradycji i innowacji zainteresowała słuchaczy pod koniec lat 70, gdy Bhattacharya zademonstrował własną konstrukcję hinduskiej gitary slide. Na przełomie ostatnich czterech dekad, światowe uznanie zdobyły nie tylko kolejne odmiany jego instrumentów: Chaturangui, Gandharvi i Anandi, idealnie dopasowanych do złożonych kadencji muzyki hinduskiej, ale również unikalny styl gry instrumentalisty naznaczony wirtuozerią i nadzwyczajną wrażliwością zachwalaną przez czołowego gitarzystę zachodu, Johna McLaughlina. The Sound of the Soul by Debashish Bhattacharya Bhattacharya, którego wyobrażenia w zakresie gitarowego pejzażu dźwiękowego stworzyły gatunkową niszę o nazwie Hindustani Fusion oraz doprowadziły do licznych kolaboracji z czołowymi muzykami świata zachodu, na płycie The Sound of the Soul [2023] wrac...

O karierze Iggy Popa i jego wpływie na współczesną popkulturę napisano miliony słów. Kiedy na łamy prasy muzycznej powraca nazwisko artysty, wszyscy bez wyjątku odnajdujemy w naszych głowach ten sam obraz Iggy’ego. Jego ogorzała skórzasta twarz, długie włosy, nagi tors, żylasta budowa ciała pretendująca do roli eksponatu w muzeum anatomii w Guben, na całe dekady utrwaliła ponadczasowy wizerunek niepokornej gwiazdy rocka; ale pod wieloma względami Amerykanin urodzony jako James Osterberg jest złożonym artystą: ponadprzeciętnie inteligentnym, oczytanym, luzackim, charyzmatycznym, a jednocześnie skłonnym do scenicznej autodestrukcji. Obszerna dyskografia Iggy Popa to kręta droga wijąca się między tym, co eksperymentalne, a tym, co przystępne. Większość pochwał kierowanych pod adresem Iggy'ego dotyczy pierwszych dziesięciu lat działalności – błyskotliwej dekady, która ukształtowała jego postać i osobliwą estetykę.  Na dwudziestej w karierze płycie Every Loser [2023], wiekowy rockman...

Błogi spokój pierwszych dni Nowego Roku skłonił mnie do wielowątkowych przemyśleń dotyczących kondycji branży muzycznej obejmującej nie tylko szereg zauważalnych zmian dotyczących jakości oferty, form dystrybucji, czy bezproblemowej dostępności, ale również technologicznej rewolucji obejmującej proces twórczy. Obiecujące możliwości sztucznej inteligencji coraz częściej prowokują muzyków do wychodzenia poza standardowo przyjęte ramy działań artystycznych. Czy zatem AI i rozbudowane sieci neuronowe doprowadzą twórców do przesunięcia granic innowacyjności, a może pozbawią nas przyjemności słuchania muzyki w analogowym, czysto ludzkim wymiarze? Na ubiegłorocznym, barcelońskim festiwalu muzyki elektronicznej Sónar , technolog i badacz Mat Dryhurst podszedł do mikrofonu i zaczął śpiewać, ale zamiast jego głosu słuchacze usłyszeli głos jego małżonki Holly Herndon  – artystki eksperymentalnej i twórczyni pionierskiego albumu Proto  [2019], wykorzystującego zaawansowane protokoły AI. ...