Opowieść o sercu, które nie chciało zapomnieć

Monumentalny album Preacher’s Daughter [2022] i mroczna niespodzianka Perverts [2025] wydana w pierwszych dniach stycznia bieżącego roku, uczyniły z Ethel Cain jedną z najbardziej fascynujących postaci na scenie muzyki niezależnej ostatniej dekady. Trudno sobie wyobrazić, że kolejne wydawnictwo mogłoby przebić emocjonalną i narracyjną głębię dwóch poprzednich płyt – a jednak tak się stało. 

Ethel Cain – Willoughby Tucker, I’ll Always Love You [2025] jest rozwinięciem jednego z wątków debiutu, którego centrum stanowiła postać Willoughby’ego Tuckera – wspominanego w Preacher’s Daughter jako chłopaka z liceum, który uosabiał wszystko, czego Ethel Cain pragnęła: bliskość, zrozumienie, nadzieję. Tam był zaledwie wspomnieniem, cichym symbolem utraconego potencjału. Tu staje się rzeczywisty – choć nadal rozmyty, niepewny, jakby wyjęty ze snu o niespełnionej miłości. 

W przeciwieństwie do quasi-epickiej struktury debiutu nowy album nie próbuje opowiedzieć jednej, spójnej historii od początku do końca. To nie jest kolejny rozdział poświęcony kobiecości, religii, ucieczce, przemocy i śmierci. Raczej mamy tutaj do czynienia ze zbiorem luźnych impresji, wewnętrznych monologów, reakcji na osobistą traumę. Podczas gdy debiut dosłownie lub metaforycznie przemieszczał się przez czas i przestrzeń – na tej płycie wszystko dzieje się jakby w jednym miejscu, w jednej głowie, w jednym uczuciu. 

Dwa pierwsze utwory Fuck Me Eyes i Janie ustanawiają ton całego projektu. Pierwszy na pozór przyjazny w charakterze powoli zrzuca maskę euforii, ujawniając brutalną rzeczywistość: dziecięcą seksualizację, przemoc i zagubienie. Akustyczna formuła drugiego nagrania przybiera formę lamentu nad utraconym bezpieczeństwem i poszukiwaniem wyjścia poprzez zaborczą miłość, narkotyki – cokolwiek, co chociaż na chwilę mogłoby uśmierzyć ból. To właśnie w tym miejscu album ujawnia swój rdzeń: nie jest opowieścią o uzdrowieniu, a historią relacji, która miała być ratunkiem, a okazała się nieudaną próbą znalezienia sensu w świecie, który zadaje rany szybciej, niż pozwala je leczyć.

Ethel Cain na poprzednich płytach udowodniła, że potrafi komponować z rozmachem godnym ścieżki dźwiękowej do filmowego dramatu – ale w obrębie Willoughby Tucker, I’ll Always Love You jej ambicje muzyczne sięgają jeszcze dalej. Około jedna trzecia nagrań jest instrumentalna, co daje przestrzeń dla rozbudowanej dramaturgii i eksperymentów dźwiękowych: od rozciągniętych dronów, ambientowych pejzaży, aż po metaliczne trzaski i zgrzyty. Nie są to ozdobniki, a raczej pełnoprawne nośniki emocji. W utworach takich jak Tempest czy A Knock at the Door – tam, gdzie słowa zawodzą, muzyka przejmuje całą ekspresję, wyrażając lęk, bezradność czy pragnienie ratunku, które przychodzi zbyt późno albo wcale. Nie brakuje tu również bardziej tradycyjnych form – akustycznych ballad, drobnych szkiców lo-fi, melancholijnych tekstów. To właśnie w nich kryją się najbardziej przejmujące wersy pełne niedopowiedzeń, powtórzeń, wyznań rzucanych jakby mimochodem – jak w Dust Bowl, gdzie cielesna bliskość staje się jedynym możliwym językiem miłości.

Na tej płycie Willoughby Tucker nie jest w pełni rozwiniętą postacią. Paradoksalnie, w tym tkwi jego tajemnicza siła. Dla Ethel Cain jest projekcją nadziei, fantazją o ocaleniu, astralnym ciałem, które miało być bezpieczne, a stało się kolejnym źródłem bólu. W utworze A Knock at the Door artystka próbuje zobaczyć w nim zbawiciela – kogoś, kto powstrzyma kolejne rozczarowania, ale to iluzja. Może właśnie dlatego kulminacja albumu ma tak ogromny ciężar emocjonalny. W nagraniu Tempest wszystko się rozpada. Słowa zanikają, zostaje tylko krzyk i gitara. Jednak najbardziej przejmujący moment płyty słuchacz odnajdzie w piętnastominutowym, medytacyjnym finale Waco, Texas, w którym Ethel Cain mierzy się z uczuciem straty: Kiedy to się skończy, może wtedy się prześpimy – śpiewa głosem ledwo trzymającym się tonacji. W jedenastej minucie milknie, ale muzyka trwa nadal: żałobne pady, fortepian, przestrzeń – jakby artystka chciała zostawić słuchacza sam na sam z własnym uczuciem pustki. Willoughby Tucker, I’ll Always Love You nie kończy się happy endem. Ale jest w tym wyczuwalne piękno, które wynika jedynie z faktu, że ktoś próbował kochać, choć cały świat mówił, że to niemożliwe.

Doughters of Cain Records, 2025

Foto: Haydena Anhedöni, Silkena Weinberga