Markomania

Ten zupełnie niezwykły, nowojorski duet amatorów, na co dzień pracujących w różnych branżach, medycznej i prawniczej – Rick Brown , od lat zafascynowany wszelkimi odmianami bębnów i gitarzysta Che Chen – obojgu zdarza się również grywać na saksofonie; tworzy eksperymentalną formację 75 Dollar Bill ,   czerpiącą inspiracje z muzyki mauretańskiej i afrykańskiego bluesa. Na trzeciej, podwójnej płycie I Was Real [2019], zespół poszerzył swój skład o kolejnych muzyków i instrumenty, zachowując swój pierwotny styl. Brzmienie grupy stało się teraz wystarczająco duże, aby dodać elementy jazzu i postrocka, pomiędzy którymi swobodnie prześlizgują się nie-zachodnie pasma, podszyte transową, szamańską energią. Z pewnością nie jest to album ściśle wakacyjny, z drugiej jednak strony niespożyty ogień większości kompozycji, nie stanowi jakiejś szczególnej przeszkody w odbiorze muzyki. Tutaj nic nie jest kłopotliwe, ani nie stosowne.  Twórcza radość muzykowania udziela się grupie j...

K.Leimer jest eksperymentalnym artystą, który na przełomie lat 70 – 80, wyprodukował pokaźną serię znaczących płyt z muzyką elektroniczną. Po trzech ambientowych kompozycjach wydanych na początku tego roku pod wspólnym tytułem Three Adaptations [2019] luminarz elektroniki, wraca z pełnometrażowym wydawnictwem Irrational Overcast [2019], nagranym pod opieką londyńskiej wytwórni First Terrace Records . Po krótkiej przerwie odnajdujemy Leimera głęboko zaniepokojonego narastającym kryzysem społeczeństwa obywatelskiego uwikłanego w irracjonalne podziały, jego zdaniem wspierające stronniczość i niezachwianą wiarę w fałszywe ideologie podsycające strach i nienawiść. Co więcej, żyjemy w czasie, gdy przyroda i środowisko desperacko potrzebują zjednoczonych wysiłków na rzecz zwalczania katastrofy ekologicznej. Nic więc dziwnego, że nowa płyta Kanadyjczyka na stałe osiadłego w Seattle, ma dalece refleksyjny, niepokojący charakter. Leimer konstruuje bezcielesne, opuszczone tła dźwiękow...

Niestety, karty historii nie odnotowały, czy Nostradamus był człowiekiem równie szczęśliwym, co przenikliwym. Jednak musi istnieć jakaś część Thoma Yorke’a – być może on sam, nie zdaje sobie z tego sprawy, która ciągle spogląda na świat z perspektywy trzeciego albumu Radiohead –  OK Computer  i proroczo szepcze – mówiłem ci przecież. Artystyczna wizja Thoma Yorke'a sprzed dwóch dekad, zdominowana bezmyślną konsumpcją, alienacją społeczną, izolacją emocjonalną – stała się faktem. W tym dystopijnym krajobrazie pojawił się trzeci solowy album lidera Radiohead – ANIMA [2019]. Improwizowane kolaże, szumy, trzaski, pętle dźwiękowe wykorzystane przez długoletniego współpracownika Nigela Godricha, uzupełnione niepokojącymi tekstami Yorke’a, zbliżają nas do atonalnego królestwa chaosu. Na płycie jest mało radości i niewiele nadziei, ale mimo wszystko album brzmi tak, jakby został wyrzucony z niebios – był proroctwem, dotykiem palca bożego i koszmarem sennym jednocześnie. ...

To nie jest głos, który powali skalą, czy nadzwyczajnymi możliwościami – raczej oczaruje ciepłem i wyjątkową muzykalnością. U Jordana Rakei , nowozelandzkiego multiinstrumentalisty osiadłego w Londynie, rzeczy dzieją się na drugim i trzecim planie. Już debiut Cloak [2016], zwraca uwagę aranżacyjnym wyczuciem, perfekcyjnie rozwiniętym na dalece osobistej płycie Wallflower [2017]. Warto się przy niej zatrzymać, chociażby dla utworu Lucid , świetnie oddającego istotę szkieletowych umiejętności kompozytorskich muzyka, gdzie bezbłędnie osadzona linia wokalu, pełni rolę sennego przewodnika po aranżacyjnych subtelnościach. Najnowszy album Jordana Rakei –  Orgin [2019], rozwija zamysł stylistyczny utrwalający soulowo-funkowe inklinacje. Muzycznie krążąc wokół estetyki Steely Dan, artysta luźno wiąże poszczególne utwory tematyką, coraz bardziej natrętnej obecności nowoczesnych technologii. Trzy pierwsze utwory Orgin , ustawiają całą atmosferę płyty. Kompozycje wzmocnione doskonałą p...