Markomania

W Wielkiej Brytanii jest kilku artystów, a jednocześnie właścicieli wytwórni płytowych, którzy z równym zapałem muzykują, co kształtują oblicze nowej fali jazzu. Należą do nich Dave Stapleton [Edition], Gilles Peterson [Brownswood], Michael Janish [Whirwind Recordsings], czy Ed "Tenderlonious" Cawthorne [22a]. Prężnie działajaca Gondwana Records z siedzibą w Menchesterze, będąca własnością Matthew Halsalla – brytyjskiego trębacza, kompozytora, uznanego DJ-a, jak również inicjatora wielu wydarzeń jazzowych zrobiła wiele, żeby wypromować młodych brytyjskich twórców: Mammal Hands, GoGo Penguin, Portico Quartet czy artystów międzynarodowych takich jak: Dwight Trible i Hania Rani. Brzmienie wytwórni jest naturalnym przedłużeniem kompozytorskiej estetyki Matthew Halsalla, będącej odpowiedzią na spirytual jazz lat 70 – równie ważny, co jego osobiste doświadczenia z medytacją i kontemplacją świata natury. The Temple Within [2022], mini album wydany dwa lata po cieszącym się dużą po...

Projekt graficzny płyty powinien być wystarczająco sugestywny, żeby wywołać emocjonalną reakcję zbliżającą nas do muzycznej wizji artysty, a koperta płyty Cass McCombs – Heartmind [2022], wyjątkowo trafnie oddaje atmosferę ośmiu nowych utworów. Skąpane w promieniach słońca monochromatyczne zdjęcie przedstawia tonącą łódź. Migotliwe refleksy niemal zmuszają nas do założenia okularów przeciwsłonecznych, żeby dostrzec efektowne szczegóły – grę światła i cienia rozwieszone na głębokiej skali szarości. Gdzieś pomiędzy znalazło się dużo miejsca na piękno, melancholię i dzielenie się sztuką. Cass McCombs jak na artystę, który nigdy nie wydawał się szczególnie zainteresowany dyskusją na temat własnej biografii, dyskografii czy ukrytego znaczenia autorskich piosenek, tym razem jest bardziej rozmowny. Ten album jest sposobem na poradzenie sobie ze stratą kilku bliskich przyjaciół – oznajmia w komunikacie prasowym, po czym dodaje: dziwnie zdać sobie sprawę, że to nie oni zginęli, tylko ja . ...

Kierowana przez Goshe Hniu  Staraya Derevnya , to eklektyczny brytyjsko-izraelski zespół działający we własnej sferze muzykalności i na własnych warunkach. Wymienny, zawsze wieloosobowy kolektyw muzyków pochodzących z całego świata sprawia, że koncerty i nagrania studyjne wydają się być przypadkowymi chwilami zawieszonymi w danym miejscu i czasie. Rzadkość tych spotkań przekłada się na pasję, której rezultaty przybierają zmiennokształtną stylistykę kolażu dźwiękowego napędzanego elementami krautrocka, medytacyjną psychodelią oraz awangardową poezją Artura Molewa. Najnowszy album Staraya Derevnya – Boulder Blues [2022], podobnie jak jego poprzednik zarejestrowany dwa lata temu Inwards Opened The Floor [2020], czy wydana niedawno płyta przekrojowa  Forgot what was important [2022] obejmująca ostatnią dekadę działalności, podtrzymuje tak skalibrowane podejście do tematu. Muzycy w wypowiedziach dla prasy muzycznej, często mówią o byciu kanałami dla dźwięków, ale Boulder Blues ...

Elektroniczny ambient Emily Sprague – amerykańskiej instrumentalistki i kompozytorki oraz folkowe piosenki, które pisze dla swojego zespołu Florist  łączy błyskotliwa więź dźwięków przypadkowo znalezionych, jak również siatka poetyckich tekstów zredukowanych do niezbędnego minimum, ale wciąż wyrażających dziesiątki ludzkich emocji. Album Florist [2022] nagrany z kolegami z zespołu: gitarzystą Jonnie Bakerem, basistą Rickiem Spataro i perkusistą Felixem Walworthem jest w równym stopniu dokumentem dźwiękowym, co albumem stricte folkowym. Wydawnictwo przeplatają krótkie improwizacje oraz nagrania terenowe, pośród których Sprague ukryła dziewięć pełnowymiarowych utworów zgrabnie równoważonych odgłosami świata zewnętrznego. Żeby w pełni docenić walory Florist , trzeba by powtórzyć metodę, jaką zespół obrał, pracując nad płytą. Zamiast wchodzić do studia z pulą gotowych piosenek, kwartet tymczasowo zamieszkał razem w wynajętym domu. Muzycy ustawili sprzęt na zadaszonej werandzie i...

Na przełomie ostatniej dekady Londyn obok Chicago i Los Angeles stał się głównym ośrodkiem odrodzenia sceny jazzowej. Nowe pokolenie wykonawców od Kamaala Williamsa , przez Sons of Kemet , aż po The Comet Is Coming , programowo odrywa się od jazzu ściśle akademickiego, który zawsze miał problem z konserwatywnym podejściem do tematu i jak na muzykę wykorzystującą wolną improwizację, wielokrotnie wpadał w pułapkę formalnie skodyfikowanych struktur. Tymczasem bardziej swobodna, współczesna scena brytyjska – podobnie jak amerykańska, jest równie zainteresowana różnorodnymi formami jazzu przeplatanymi hip-hopem, R&B, muzyką progresywną, psychodeliczną i elektroniczną, co tradycyjnym spojrzeniem. W całej serii znakomitych płyt wydanych w ostatniej dekadzie, z łatwością dostrzeżemy nie tylko potencjał młodości, ale i zaktualizowane spojrzenie uwzględniające dzisiejszą, wielce rozedrganą rzeczywistość. Nie jest więc wielkim zaskoczeniem, że Renaissance [2022] – debiutancka płyta  Doom...