Markomania

Dziwnie się słucha płyty, która sprawia wrażenie ostatniej, chociaż prawdopodobnie tak nie jest. Z towarzyszeniem gitary, a teraz starego pianina zakupionego na pchlim targu w londyńskim Camden, Beth Orton tworzy sieć retrospektywnych kompozycji pod wspólnym tytułem Weather Alive [2022], pozwalając nowym utworom gładko komunikować się z odległymi wersjami samej siebie. Brytyjka nie zapomina o trudach macierzyństwa i znoju codziennego życia, ale to przenikliwe teksty i łamliwy głos zawsze były jej najbardziej pożądaną cechą. Kiedy włączasz Weather Alive  masz poczucie, że każda piosenka jest nierozerwalnie związana z czasem, w którym została napisana: towarzyszącymi jej emocjami, pokojem na poddaszu, widokiem za oknem, początkową reakcją każdego współpracownika. Kruche, izolujące chwile zostawiły w każdym utworze trwały ślad, niemniej jednak dopiero pod czujną ręką muzyków związanych z jazzem: perkusistą Tomem Skinnerem, multiinstrumentalistą Shahzadem Ismaily, basistą Tomem Herb...

Album Makaya McCraven – In These Times [2022] otwiera burza oklasków i sekcja instrumentów smyczkowych, ale po chwili słyszymy coś zupełnie nieoczekiwanego. Pojawia się tajemnicza deklaracja wypowiedziana ludzkim głosem: Nigdy nie chcę być znany jako ktoś, kto sprzeciwia się postępowi ... wydaje mi się, że nikt nie ma prawa odbierać nam odpowiedzialności za wyjaśnienie tego, za co zginęli ci ludzie . To fragment archiwalnej rozmowy Harry'ego Belafonte z nadawcą radiowym Studsem Terkelem, która zgrabnie definiuje misję McCravena jako perkusisty, producenta i aranżera, czerpiącego inspiracje z przeszłości, by komentować teraźniejszość. Pozwala to jego muzyce gładko przechodzić od jednego pomysłu do drugiego – od klasyki do free jazzu, od soulu do hip-hopu, od minimalistycznych form do progresywnych poszukiwań. Urodzony w Paryżu, wychowany w Massachusetts, a obecnie mieszkający w Chicago perkusista, kompozytor i aranżer Makaya McCraven jest uważany za jednego z czołowych przedstawic...

Zdalne odkrywanie lokalnie nagranych płyt ma swój urok. Jedno przypadkowe kliknięcie może być wielkim rozczarowaniem lub objawieniem godnym poświęcenia uwagi. Kiedy w ułamku sekundy znajdziesz się w odmiennej kulturowo części świata i zaczynasz od A Love Supreme , robi się naprawdę ciekawie, tym bardziej, gdy nagle zdajesz sobie sprawę, że jesteś w Japonii – tej nie do końca oczywistej, stojącej w stylistycznym rozkroku pomiędzy tradycją a współczesnością. Dla Takuro Okady – multiinstrumentalisty, piosenkarza, twórcy filmowego, a obecnie eksperymentującego gitarzysty A Love Supreme Coltrane’a, wydaje się być przekornym punktem zaczepienia, rodzajem bramy pozwalającej słuchaczom gładko rozpocząć podróż w głąb solowej płyty Betsu no Jikan [2022]. Gitarzysta przedstawia się jako twórca muzyki pogranicza poszukujący złotego środka pomiędzy alternatywą, jazzem a czymś, co można by nazwać postmodernistycznym popem. Album czerpie z wielkiego sukcesu kolektywnej improwizacji Miles Davis Gro...

Kiedy dwa lata temu Ozzy Osbourne wypuścił solowy album Ordinary Man [2020] wydawało się, że emocjonalny, w kilku miejscach wręcz eligijny projekt jest artystycznym testamentem – rodzajem refleksyjnego spojrzenia na śmiertelność ze strony ikonicznej postaci black metalu. Ozzy – mimo poważnych kłopotów ze zdrowiem, świadomie wdrożył oryginalny tryb przechodzenia na emeryturę, bo prace nad nowymi utworami zasilającymi najnowszą płytę Patient Number 9 [2022], rozpoczęły się natychmiast po wydaniu Ordinary Man , pod czujnym okiem dotychczasowego producenta, Andrew Watta. Poprzedni album mógł się pochwalić bliską współpracą z Eltonem Johnem, Post Malone, Tomem Morello, Charliem Puthem, Travisem Scottem i większością składu Guns N' Roses. Patient Number 9 stawia na zdecydowanie bardziej hardcorowych bohaterów: Josha Homme’a, Erica Claptona, Jeffa Becka oraz wymiennych członków kultowych formacji: Jane's Addiction, Metallica, Pearl Jam i Red Hot Chili Peppers. W kilku nagrania...

Pierwsze wrażenie może być nieco zwodnicze. Początek płyty Pale Blue Eyes – Souvenirs [2022] sugeruje, że brytyjskie trio nie przejmuje się zbytnio tym, czy album potraktujemy jak muzykę tła, czy jak poważne doświadczenie wymagające skupienia. W pewnym sensie rozmywa to elementarną odpowiedzialność za powagę debiutu. Rzecz jasna muzycy zauważają ten kluczowy dla zespołu moment, ale wciąż potrafią przy tym dobrze się bawić. Dwóch z trzech członków zespołu, Matt i Lucy Board, to absolwenci uczelni artystycznych, zafascynowani modernistycznym brzmieniem sceny alternatywnej końca lat 70. Z kolei basista Aubrey Simpson jest podobno fanem katalogu wytwórni Tamla Motown. Album został zmiksowany przez Deana Honera, oddanego współpracownika Human League i Róisín Murphy. Powyższe sugestie może nie do końca nakreślają intencje twórcze grupy, ale tworzą wspólną przestrzeń, w której różne pomysły mogły zaistnieć w jednym wymiarze. Po wysłuchaniu dziesięciu debiutanckich utworów staje się jasne, ...

Życie osób niebinarnych to nieustające pasmo bólu związane z ciągłym oblężeniem przez świat zewnętrzny. Trudno jest im oddzielić karzące spojrzenia innych ludzi od prywatnej sfery osobistych doświadczeń. Trzeba mieć to na uwadze, słuchając najnowszej płyty przedstawicielki queerowej awangardy Ezry Furman – All of Us Flames [2022], głównie dlatego, że jest mistrzynią tworzenia zadziwiających wysp piękna na przecięciu spektrum męskiego i kobiecego. Mnogość ludzkich emocji zawsze była częścią twórczości Furman – zwłaszcza punkowy gniew, będący napędem głośnych płyt Transangelic Exodus [2018] i Twelve Nudes [2019]. Teraz, queerowa artystka jest bardziej skłonna patrzeć w przyszłość, wykorzystując rozterki wszelkiej maści odmieńców jako punktu wyjścia do pogłębionych lirycznych rozważań. W otwierającym album nagraniu Train Comes Through śpiewa: Pustka, o której tylko słyszałeś, była tą, którą znaliśmy na wylot . Tytułowy pociąg jest tutaj metaforą nadludzkiej siły, mającej zdolność prz...