Markomania

Mój długoletni czytelnik słusznie zauważył, że w trakcie styczniowego wyczekiwania na wysyp nowości płytowych, w wolnej chwili warto jeszcze przekopać ubiegłoroczny katalog w poszukiwaniu muzyki zaginionej. Niewiele brakowało, żeby umknął mi ten album. Chwila nieuwagi, jedno nieopatrzne kliknięcie, a przyjemność posłuchania płyty Beach Fossils – The Other Side of Life: Piano Ballads [2021] ominęłaby mnie bezpowrotnie; a rzecz wydana bez większego rozgłosu pod koniec grudnia ma tę właściwość, że natychmiast przykleja się do uszu i dodaje ciepłych barw zimowej, czarno-białej aurze. W ostatniej dekadzie brooklińska formacja Beach Fossils przeszła zauważalną metamorfozę od indie-rockowej estetyki do popowego brzmienia ich ostatniego wydawnictwa, po drodze zahaczając o postpunkowe harce i dream-popowe zajawki, ale nigdy nie zbliżyła się do czegoś, co przypominałoby muzykę jazzową. Stosunkowo rzadko się zdarza, żeby artyści ponownie sięgali po nagrania z własnego katalogu i podchodzili do ...

Dawn FM [2022] wydaje się być najbardziej zwięzłym, spójnym, do pewnego stopnia koncepcyjnym projektem Abela Tesfaye , od dekady występującego pod nazwą The Weeknd . Szesnaście utworów płyty rozbrzmiewa echami przeszłości, tęskni za lepszą przyszłością i przedstawia się jako stacja radiowa dla tych, którzy ugrzęźli na ziemskim padole, i z nadzieją czekają na objawienie postpandemicznej rzeczywistości. Projekt jest ambitnym wytworem kreatorów współczesnej popkultury – producenta Maxa Martina i Daniela Lopatina z Oneohtrix Point Never, łączących tutaj elementy: R&B, hip-hopu, disco, electro-popu i synth-popu, w wielu punktach przesiąkniętych nostalgią lat 80. Rezultatem jest sugestywne – bo rozwieszone między gatunkami brzmienie, idealnie pasujące do złożonej koncepcji płyty.   Album jest rodzajem audycji radiowej dla dorosłych, słuchanej w zakorkowanym tunelu. Tyle tylko, że tunel to czyściec, a światło na jego końcu to śmierć. W dużych fragmentach Abel Tesfaye jest tutaj świad...

Pod koniec ubiegłego roku zachwyciły mnie dwie folk-rockowe płyty: Other You – Steve'a Gunna i Course in Fable – Ryleya Walkera. Obie były niesamowite i pokazały dwóch utalentowanych twórców muzyki alternatywnej w szczytowej formie. Na kolejną przyjemną wiadomość z wytwórni Husky Pants Records , wcale nie musiałem długo czekać. Mini-album Ryley Walker – So Certain [2022], wydany w pierwszych dniach nowego roku sygnalizuje, że obecnie mieszkający w Chicago amerykański gitarzysta i songwriter, wciąż pozostaje na fali wznoszącej. W tym sensie można mówić o prawdziwej eskalacji w zakresie wydawnictw płytowych, które od początku kariery były dla niego mądrym sposobem na wyjście z ciężkiego nałogu, co niemal natychmiast odblokowało ponadprzeciętny talent kompozytorski, skłonność do eksperymentowania i dalszy rozwój instrumentalnych umiejętności. W 2021 roku mieliśmy tego trzy przykłady: Deep Fried Grandeur – współpraca z japońskim zespołem psychodeliczno-rockowym Kikagaku Moyo, proj...

Większość z nas procesu dorastania raczej nie zauważa, ale dla innych jest trudnym do zaakceptowania końcem luzackiego stylu życia. Bycie dorosłym oznacza – wbrew przekonaniom z dzieciństwa, że świat nagle przestaje kręcić się wokół ciebie, ale kiedy jesteś uznaną gwiazdą popkultury, masz szanse – wraz z publicznością, muzykami i ekipą techniczną przedłużyć sobie czas młodości. Nic więc dziwnego, że wielu dojrzałych artystów często przypomina wyrośnięte dzieci. Elvis Costello zareagował na tę sytuację albumem The Boy Named If [2022], który w trzynastu krokach zabiera słuchacza od ostatnich dni zdezorientowanego dzieciństwa, do tego upokarzającego momentu, kiedy wszyscy ci mówią, żebyś przestał zachowywać się jak dziecko, co dla większości mężczyzn (i kilku dziewczyn), może być dowolnie wybraną chwilą. Album Elvisa Costello o pełnej nazwie The Boy Named If ( And Other Children's Stories ), po latach nie do końca udanych eksperymentów stylistycznych, wraca do poziomu intensywności ...

Po co zaprzedawać duszę diabłu, skoro można go zaprosić do domu na prywatne jam session. Otwierający album, oparty na bluesowych schematach dwudziestodwuminutowy The Offender , nie pozostawia złudzeń. Na szóstej płycie brooklińskiej formacji Endless Boogie – Admonitions [2021], wzmacniacze Marshalla wydmuchują kilogramy rockowego piachu. To wymykający się spod kontroli festiwal brudnych gitarowych riffów – brakujące ogniwo pomiędzy bagnistym brzmieniem ZZ Top a destrukcyjną przemocą Ministry, które Paul Major wraz z trzema kumplami, zawiesili w poświacie złowieszczego księżyca. Endless Boogie istnieje od 1997 roku i przy swoim bluesowo-rockowym anturażu majstruje wystarczająco długo, żeby nabrać pewności siebie. Nietuzinkowy wygląd i szorstkie obejście lidera grupy wciąż budzi respekt, ale jego ponura ciemna barwa głosu nabrała po latach szlachetnych właściwości. W 2008 roku, za sprawą debiutu  Paul Major odważył się spojrzeć diabłu prosto w oczy, ale dzisiaj, bez problemu dziel...

Inner Symphonies [2021] to współczesna płyta klasyczna, powstała w wyniku odnowienia przyjaźni pomiędzy dwiema utalentowanymi artystkami, których drogi rozeszły się po okresie wspólnego muzykowania w latach młodzieńczych. Hania Rani jest pianistką i kompozytorką, mającą na swoim koncie dwa wysoko oceniane albumy solowe oraz zbiór utworów napisanych na potrzeby ekranu i sceny, natomiast Dobrawa Czocher została solistką-wiolonczelistką Filharmonii Szczecińskiej. Razem tworzą najmłodszy jak dotąd kobiecy duet kompozytorski sygnowany przez prestiżową wytwórnię Deutsche Grammophon.  Hania Rani : Ta muzyka wychodzi z naszych dwóch bardzo bliskich, ale bardzo różnych światów. Słowo inner symbolizuje tu duchowość, intymność i prywatność, podczas gdy symphonies oznacza znacznie więcej, niż tylko formę muzyczną – to także symbol swoistej konstrukcji, potęgi i wielkości. To dla nas nowa przygoda. Album w całości zrealizowany w Filharmonii Szczecińskiej jest pierwszym, wspólnym projektem...