Markomania

  Szwedzki kompozytor, pianista i skrzypek David Wenngren  specjalizuje się w krótkich miniaturach. Jego utwory pojawiają się i równie szybko znikają. Przypominają małe, pierzaste obłoki przeganiane letnim zefirkiem. Muzyk zdaje się traktować swoją twórczość, jak ascetyczne wyzwanie. Jego solowe projekty nagrywane z grupą zmiennych współpracowników a wydawane pod nazwą Library Tapes , zbliżają się do progu, w którym skupiska dźwięków dotykają zalążków czegoś większego, ale nigdy nie idą o krok dalej. Utwory Wenngrena, nie są szczególnie napięte ani surowe. Wyrywają maksimum uczuć z każdego pomysłu, a kiedy melodia zostanie już w pełni ukształtowana – natychmiast gasną. Tytuł nowej płyty Library Tapes – The Quiet City [2020], w pełni odzwierciedla zamysł twórcy. Wenngren konstruuje wymienne trio, którego fundamentem jest fortepian, skrzypce oraz wiolonczela i za pomocą tonalnych ornamentów zręcznie wyplata muzyczne haiku. To wciąż są drobne szkice, motywy i fragment...

Jako kompozytor i tekściarz Matt Berninger dokonał czegoś trudniejszego, niż się wydaje – stworzył dla siebie odrębną muzyczną tożsamość, kształtując własny wizerunek zgodnie ze stylem zespołu, który uczynił go sławnym. Formacje rockowe takie jak The National  są demokratyczną syntezą wielu artystycznych perspektyw, ale to, co dodaje grupie charakteru, to wyrazista osobowość frontmana. Wokalista dopasował swój refleksyjny baryton do przewiewnych rockowych struktur swoich kolegów, bez poświęcania własnej czytelności jako jednostki w zespole. Na pierwszej, solowej płycie Matt Berninger – Serpentine Prison [2020] muzyk w pełni wykorzystuje te rozpoznawalne cechy. Meandrujący wokal, gadatliwe teksty pełne zgrabnych metafor, a nawet nienagannie skrojony garnitur oraz profesorski styl bycia zostały na swoim miejscu. Sempertine Prison  wydaje się być zaprzeczeniem ostatniej, w dużej części eksperymentalnej płyty The National. O ile atmosferę I Am Easy to Find [2019] oświetlały po...

  Bill Callahan jest autorem przenikliwych tekstów, których magnetycznym nośnikiem jest głęboki baryton twórcy. Jego bohaterowie, to zblazowani mężczyźni w średnim wieku – ironiczni, znużeni, świadomi swoich ograniczeń i coraz bardziej z nimi pogodzeni. Na nowej płycie Gold Record  [2020], 54-letni Amerykanin rezygnuje z tematycznych powiązań i powtarzających się motywów charakterystycznych dla jego siedmiopłytowej dyskografii. Zamiast tego, wkracza w zdarte buty stworzonych przez siebie postaci, by rozpocząć serię okrojonych narracji wykręcających uniwersalne prawdy z coraz bardziej realistycznych punktów odniesienia. W kompozycji 35 muzyk intonuje: Nie widzę siebie w książkach, które czytam w tych dniach / Kiedyś widziałem siebie na każdej stronie . Gold Record  zawiera luźną kolekcję piosenek wydobytych z prywatnych zbiorów, ale też nową wersję utworu Let’s Move to the Country . Nagraniom towarzyszy dyskretna instrumentacja składająca się głównie z gitar, oddal...

Jeśli wierzyć maksymom przemysłu muzycznego, rock-metal, niemal w całości definiuje młode pokolenie twórców. Gdy zespoły i artyści dojrzewają, oczekuje się, że będą okupować łagodniejsze terytoria, szlifując dźwiękowe krawędzie gatunku. Wartościowa dyskografia i burzliwa historia Deftones , amerykańskiej kapeli z Sacramento zdaje się być wyjątkiem od reguły – nawet gdy poszczególni członkowie zespołu zbliżają się do pięćdziesiątki. Długowieczność Deftones, w dużej mierze wynika z ogromnie zróżnicowanej palety muzycznych wpływów, co znalazło odzwierciedlenie w kontrowersyjnym składzie wykonawców wybranych na ich własny festiwal Dia De Los Deftones . Nie jest też tajemnicą, że sympatycy grupy zawsze pochodzili z bardzo różnych środowisk. Zdolność zespołu do przyciągania tłumów pomogła im przetrwać próbę czasu i oprzeć się naporowi najnowszych trendów, takich jak: nu-metal, metalcore, czy djent. Jak każdy prawdziwie ponadczasowy zespół stopniowo ewoluował, zachowując bogactwo unikalnych c...

  Tożsamość Jóna Þór Birgissona , islandzkiego artysty multidyscyplinarnego i frontmana Sigur Rós lepiej znanego jako Jónsi , już od początku kariery uwikłana była w specyficzną barwę jego głosu. Niezbyt wylewny, stroniący od mediów, posługujący się abstrakcyjnym językiem, nie ułatwiał sympatykom rozszyfrowania własnej osobowości. Ale jego niezwykły falset ujawniony w Svefn-g-Englar , utworze z drugiego albumu Sigur Rós –  Ágætis Byrjun [1999] zaoferował inny rodzaj prawdy, budząc całą paletę skrajnie różnych emocji: od zwątpienia i niepewności, do triumfalnego uczucia wewnętrznego spokoju – nawet jeśli wielu słuchaczy, nie mogło zrozumieć ani jednego słowa. Pierwszy album Jónsi – Go [2010], wyprodukowany we współpracy z kompozytorem Nico Muhly'm zakotwiczył jego solową twórczość w pogodnym, neoklasycznym otoczeniu. Dziesięć lat później, Islandczyk drugim albumem Shiver [2020] ustawia nowe pomysły w zupełnie innym kontekście. Jego muzyka wyraźnie ewoluuje. Shiver  jest ...

  Jak zawsze przy okazji premiery nowej płyty Anny von Hausswolff  intuicyjnie cofam się pamięcią do albumu Ceremony [2012], jednego z moich najbardziej zaskakujących odkryć, które szybko zamieniło się w fascynację twórczością szwedzkiej piosenkarki, kompozytorki i pasjonatki organów piszczałkowych. Ściśle gotycki charakter utworu Funeral For My Future Children , który pozwolę sobie na wstępie przywołać, na długo zapadł mi w pamięć z dwóch powodów – wielkiej siły rażenia, ale też fali krytyki wynikającej z niezrozumienia istoty niezwykłego lamentacyjnego tekstu, co natychmiast zakwalifikowało nagranie jako jedno z najbardziej nawiedzonych kompozycji mijającej dekady. Anna von Hausswolff :   W tym utworze nie piszę o śmierci. Piszę o życiu, a śmierć jest tylko jego częścią. Uważam, że śmierć to świetny sposób na rozpoczęcie historii i świetny sposób na jej zakończenie. Oczywiście śmierć to fascynujący moment, w którym wszystkie nasze wartości i polityczne ideały stają się ...