Teraz to znaczy długo

 

Jak brzmiałby trip-hop, gdyby Bristol lat 90, nie był wylęgarnią tego gatunku i rozwijał się równolegle z hip-hopem, powiedzmy dekadę wcześniej? Czy Londyn, jako stolica europejskiej popkultury, byłby lustrzanym odbiciem tego, co działo się wówczas na nowojorskim Bronksie? A co by było, gdyby zespół Gorillaz zaczynał wtedy karierę i nie nosiłby cienia przeszłości Blur? To zestaw pytań, jakie zadałem sobie kilka lat temu, słuchając debiutu londyńskiej formacji Otzeki – Falling Out:

Te dziwnie powykręcane "gdybania", ożyły wraz z premierą nowego albumu Otzeki – Now Is a Long Time [2021], na którym duet kuzynów ponownie łączy siły, tworząc plątaninę dźwięków idealnie pasujących do przytoczonych wyżej sugestii. Niezależnie od tego, czy ich twórczość stanowi tło dla wielkomiejskich pubów, czy jest kluczowym ogniwem nagłośnienia tanecznego parkietu, elektroniczny duet Otzeki pozostaje niejednoznaczny, jeśli chodzi o twardo postawione pytanie, czym dokładnie jest ich muzyka. 

W obrębie dwunastu ścieżek Now Is a Long Time, role twórców pozostały niezmienne. Mike Sharp, występuje tutaj w roli nocnego gawędziarza, spokojnym falsetem tworzącego hipnotyczne ramy, do których Joel Roberts, przytwierdza mocne efekty dźwiękowe. Podobnie jak w przypadku hip-hopu, muzyczne wpływy zahaczają o soul i funk, identyfikując się z wielkomiejską kulturą obejmującą: hermetyczny język, zwyczaje, wartości oraz standardy, trudne do ogarnięcia dla kogoś z zewnątrz. 

Podczas, gdy poprzedni album Binary Childhood [2018], był beztroskim spacerem w niedzielne popołudnie tylko sobie znanymi ścieżkami, Now Is a Long Time odwiedza te same miejsca nocą. Nie wszystko jest wtedy widoczne. Zaciemnione otoczenie rozbudza percepcję, manipuluje wyobraźnią, bawi się emocjami. Klubowe rytmy w stylu Daft Funk, mają tutaj zwodniczy charakter i grzęzną w pulsie zmiennych rytmów, pozwalających trwać panice gorączkowo szukającej punktów odniesienia. 

Ale wróćmy do początku. Otwierający album Shy Sooo Shy, wciąż ma ciepło w duszy. Nagranie jest bezbolesnym wstępem prowadzącym do utworu Sweet Sunshine. Kompozycję wyróżnia specyficzna atmosfera skąpana w niepokoju gęstniejącej elektroniki. Treść piosenki uzupełniona falsetem Mike'a Sharpa, ujawnia mieszaninę zagrożenia i słabości. Mimo to, na rogu ulicy odbywają się potajemne tańce handlarzy narkotyków, przypadkowych włóczęgów, prostytutek. Trochę to dziwne, intrygujące, a zarazem książkowo pasujące do trip-hopowych klimatów. 

Unthunk, rozgrywa się w obrębie klubu, gdzie ludzie o podobnych zainteresowaniach, w zgaszonym milczeniu lustrują otoczenie, podczas gdy ich ciała zdradzają potrzebę miłości. Nagranie Another Son, chwilowo wyprowadza słuchacza na zewnątrz, oszczędnie dawkując melodie, tlen i promienie słońca – tak jakby rzeczy oczywiste, miały być wkrótce limitowane. Familair Feeling, to nostalgiczne spojrzenie wstecz, z odpowiednio postarzonymi samplami nawiązującymi do beztroski lat 80. Elementy umiarkowanego szaleństwa występują w utworach takich, jak ryzykowny Emotional Retail, zbudowany na poszatkowanym breakbeatowym silniku, uzupełnionym o ekscentryczne ścieżki wokali. Naglący Leave Yourself Alone, odważnie idzie o krok dalej – nawet jeśli po drodze, nie ma już odwagi eksplodować. Z kolei finałowy utwór Remember, zbliża się do nieprzewidywalności Aphex Twin, który zadziornie skomplikował definicję, i tak już powykręcanego IDM. 

Now Is a Long Time, daje współczesnej kulturze strachu wymowną płaszczyznę, na której niezadowolenie wraca do społeczeństwa, w postaci wielkiego znaku zapytania. Czas na rewolucję? Czy może trzeba cierpliwie czekać na to, co przyniesie przyszłość? Już sama okładka płyty jest buntowniczym oporem wobec nowej normalności, w której anarchistyczny symbol zostaje zastąpiony konfrontacyjnym sloganem. Muzyka Otzeki, wydaje się być jego niepokojącym odbiciem. 

Ocena: ✪✪✪✪✪✪✪☆☆☆ 7.5/10

Photo: Lauren Maccabee