Markomania

Rezydująca na nowojorskim Brooklynie Arooj Aftab – piosenkarka z pakistańskimi korzeniami wydała cztery silnie rezonujące płyty wykorzystujące urok sufickich pieśni qawwali, folkową gładkość strun oraz elementy jazzu punktowo oplatające kameralną atmosferę jej nagrań. Debiutancki album Arooj Aftab – Bird Under Water [2014] połączył poezję urdu z sitarem i perkusją. Zdobywca nagrody Grammy Vulture Prince [2021] zastąpił perkusję żywymi strunami. Z kolei Vijay Iyer i Shahzad Ismaily na ubiegłorocznej płycie Love in Exile ograniczyli się tylko fortepianu i dyskretnych plam elektroniki, aby stworzyć ambientowy podkład dla refleksyjnych szeptów piosenkarki. Gdyby Arooj Aftab zechciała kontynuować tę wyciszającą trajektorię, można byłoby przypuszczać, że jej najnowsze wydawnictwo Night Reign [2024] znajdzie natchnienie w minimalistycznej formule dotykającej ciszy. Jednak stało się zupełnie inaczej. Aftab wychodzi poza własną strefę komfortu, opuszcza mieszkanie i udaje się na wnikliwe ro...

Gitarzysta samouk Mahamadou Souleymane, twórca tuareskiej formacji Mdou Moctar , wraz z kolegami z zespołu Ahmoudou Madassane, Souleymane Ibrahimem i Michaelem Coltunem wykorzystują elementy rockowej psychodelii lat 70 zręcznie wplecionej w tradycję pustynnego bluesa. Wydana trzy lata temu płyta  Afrique Victime [2021] była kalejdoskopową podróżą przez przeszłość, teraźniejszość i przyszłość Nigru, a przede wszystkim głosem buntu młodzieży zrodzonego z poczucia ucisku wyrażonego zaangażowanymi tekstami i tradycyjną formą instrumentacji, połączoną z zuchwałymi pasażami gitary elektrycznej dotykających kultury świata zachodniego. Trzeci pełnowymiarowy album grupy  Funeral For Justice [2024] został nagrany zeszłego lata w Nowym Jorku, podczas trasy koncertowej po USA, chwilę przed krwawym i nie pierwszym zamachem stanu w Nigrze, który pogrążył ojczyznę Tuaregów w chaosie trwającym do dnia dzisiejszego.  Jednak niech nikogo nie zwiedzie przygnębiający tytuł płyty czy jej za...

Dwadzieścia jeden lat zajęło całe życie – śpiewa Billie Eilish w autorefleksyjnej balladzie Skinny otwierającej jej trzeci album Hit Me Hard And Soft [2024]. Piosenkarka i autorka tekstów ponownie zaskakuje słuchaczy brakiem stadionowego hitu, idąc pod prąd wyśrubowanym oczekiwaniom fanów i branży muzycznej. Zamiast tego, Skinny prowadzony przez cichy motyw gitary elektrycznej porusza charakterystyczne dla Billie Eilish drażliwe tematy: gorzkie wyrzuty sumienia po nieudanym związku, depresję związaną z negatywnym postrzeganiem własnego ciała czy narastającą presję mediów w sytuacji, gdy w tak młodym wieku osiąga się prawie wszystko. Nagranie zdaje się być echem kontrowersyjnej treści albumu Happier Than Ever [2021], dość okrutnie rozprawiającym się z młodzieńczym gwiazdorstwem. Eilish odgrzewa poruszane wcześniej motywy, ale obecnie rozpatruje je w szerszej perspektywie: Czy teraz zachowuję się stosownie do swojego wieku? Czy już jestem na wylocie? – zastanawia się zdławionym gł...

Kamasi Washington bez wątpienia jest czołową postacią ruchu odnowy we współczesnej muzyce jazzowej, w której purystyczna, zapatrzona w siebie, czysto akademicka formuła wydaje się być coraz większym zmartwieniem dla nowej fali poszukujących słuchaczy. Amerykański saksofonista luźno związany z formacjami The Comet is Coming i Badbadnotgood, chętnie współpracujący ze znanymi muzykami spoza jazzu, poprzez barwne adaptacje różnych stylów głównego nurtu, paradoksalnie nadal może być postrzegany jako tradycjonalista wśród tych, którzy zrobili karierę na odważnych eksperymentach wychodzących poza tradycyjną społeczność jazzową. Muzyk nie głosi jednak popularnego stanowiska, że jazz przestał się rozwijać po 1965 roku . Raczej konsekwentnie prowadzi otwarty dialog z różnymi wpływami obejmującymi spiritual jazz, funk, soul, R&B, czy hip-hop. Na nowej płycie  Fearless Movement [2024] największy współczesny melodysta wśród saksofonistów, wraz z udziałem licznej grupy zaproszonych g...

Począwszy od premiery debiutanckiej płyty Refuge Cove [2019] stało się oczywiste, że każdą próbę dyskusji na temat twórczości australijskiej piosenkarki folkowej Grace Cummings  rozpoczyna wywód na temat nadprzyrodzonej barwy głosu artystki. Nie bez przyczyny, bo co by nie powiedzieć, mamy tutaj do czynienia z potężnym instrumentem zaskakującym słuchacza skalą, wszechstronnością, jak również szeroką paletą wpływów przywołującą właściwości głosów Niny Simone, Joni Mitchell czy Angel Olsen jednocześnie.  Jeśli masz wolne pięć minut, pierwszy utwór nowej płyty Grace Cummings – Ramona [2024], może okazać się kluczowy dla zrozumienia, co zmieniło się od czasu debiutu, a co pozostało nienaruszone. Klasyczna w formie piosenka Something Going 'Round nadaje ton całej płycie, a jednocześnie uwalnia Cummings od próby włączenia jej folkowego świata w orbitę dźwięków Boba Dylana, Davida Sylviana czy Marka Hollisa – mimo że cytując słowa artystki, tytuł płyty został zainspirowany utwor...

Dla Sama Beama – amerykańskiego piosenkarza, kompozytora i autora tekstów, od ponad dwóch dekad występującego pod pseudonimem scenicznym Iron & Wine , zawsze istniał tajemniczy związek między jego folkowym obliczem – broda, gitara, wyluzowany styl bycia, a rzeczywistym, wielowarstwowym, niemal fabularnym dorobkiem artystycznym. Na ostatniej solowej płycie Beast Epic [2017], muzyk trochę grał tym wizerunkiem, prezentując jedne z najbardziej skromnych, a zarazem dostojnych aranżacji w swojej karierze. Dziesięć kompozycji  Iron & Wine – Light Verse [2024] artysta traktuje jak panoramiczne płótna, na które nowe piosenki odciskają warstwy chwytliwego akustycznego folku, ale kładą też cienie bardziej złożonych psych-popowych struktur, obecnych już na wcześniejszej płycie The Shepherd's Dog [2007]. Album powstał we współpracy z cenionym producentem Dave’em Way’em oraz kilkoma innymi muzykami, w tym z utalentowanym skrzypkiem Paulem Cartwrightem, który oprócz kameralnego ako...