Markomania

Jeśli grupa rockowa ma ambicję dołączyć do krótkiej listy najważniejszych zespołów wszechczasów, może to zrobić na kilka sposobów: powoli rozwijać swoje umiejętności, wydać doskonały debiutancki album i resztę swojej kariery spędzić na odcinaniu kuponów od sztandarowego sukcesu, ale może też zacząć z mistrzowskim przytupem tylko po to, żeby w krótkim czasie być jeszcze lepszym. Wraz z przebojowym albumem Dogrel  [2019], obecnie najważniejsza kapela rockowa zielonej wyspy  Fontaines DC , już na wstępie sprawiła dużą niespodziankę, szerokim łukiem omijając pierwszą opcję. Pod wprawną ręką producenta Dana Careya debiut Irlandczyków połączył chmurny, mieszczański liryzm z napiętym rytmem i zaczepnym, indywidualnym brzmieniem – porywającym i jednocześnie rozpoznawalnym, co sprawiło, że w ubiegłym roku trudno było zespołu nie zauważyć.  Na drugiej płycie Fontaines DC – A Hero’s Death [2020] grupa sporo ryzykuje, w kilku punktach odważnie zmieniając wcześniej wypracowany styl....

Wschodzący artyści potrafią tworzyć muzykę trudną, gęstą i konceptualną. Tym najzdolniejszym już na początku kariery udaje się ominąć niedoskonałości debiutu, pokonać napotkane trudności i umieścić swój pierwszy album w centrum muzycznego wszechświata. Rezydującej w południowym Londynie Ego Elli May  jako wokalistki i autorki tekstów nie można lekceważyć. Nikomu nieznana piosenkarka pochodząca z rodziny nigeryjskich emigrantów miała kilka pomyślnych lat, rozkwitając muzycznie jazzową kompilacją  So Far [2019]. Już wtedy zwróciła na siebie uwagę umiejętnościami wokalnymi oraz ponadprzeciętną wrażliwością liryczną. Jej autorski debiut Ego Ella May – Honey For Wounds [2020] jest hipnotyzujący, natychmiastowy i artystycznie niepodważalny. "Klimat", jest słowem często nadużywanym przez piszących o kulturze muzycznej, ale w przypadku Honey For Wounds  w pełni uprawnionym. Wszystko, co dzieje się na tej płycie, jest drobiazgowo przemyślane. Dotyczy to w równym stopniu bogatyc...

Roberta Craya  nie trzeba przedstawiać nikomu, kto przez ostatnie cztery dekady podążał za muzyką bluesową. Amerykański piosenkarz, kompozytor i wyśmienity gitarzysta nagrał dwadzieścia płyt, zdobył pięć statuetek Grammy i należy do tych artystów, których nietuzinkowe brzmienie rozpoznajemy z zamkniętymi oczami. Jego szykowna melodia gitary i emocjonalny wokal są niepodobne do innych – za każdym razem przypominają o wyjątkowych chwilach w historii gatunku.  Wielu uważa, że duża część nagrań Craya powiela plan, który wykuł na przełomowej płycie Strong Persuader [1986]. Jest w tym trochę prawdy, ale spoglądając na rozległą dyskografię bluesmana, bardzo trudno jest zarzucić artyście powtarzalność w sytuacji, kiedy jego muzyka na osi czasu przechodziła szereg zauważalnych metamorfoz, rotacyjnie wprowadzając elementy psychodelii, rocka, R&B, czy muzyki soulowej – etykiet kompatybilnych z bluesem, i z bluesa wychodzących. Nie inaczej jest na płycie Robert Cray Band – That’s W...

Dwadzieścia dwa lata przerwy to wystarczająco długo, żeby zapomnieć, ale amerykański Hum  zawsze był w jakimś sensie ukrytym skarbem – zespołem manierycznym stroniącym od rozgłosu i sceny, z krótkimi przebłyskami chwały zbudowanej na zgliszczach grunge’u końca lat 90. Ich ciężka mieszanka shoegaze i alt-rocka jest prawdopodobnie bardziej rozpowszechniona teraz niż w latach 90. I jest tak, jakby Hum wyprzedził swoją epokę i potrzebował dwóch dekad, aby reszta świata grupę dogoniła, zanim zdołali wypuścić coś, co może okazać się ich arcydziełem.  Hum – Inlet [2020] przybywa bez szczególnych zapowiedzi zaopatrzony we wszystkie znaki wodne charakterystyczne dla zespołu, ale nie brzmi, jak powtórka z poprzednich płyt. Osiem nowych nagrań łączy intensywność shoegaze z eterycznym rockowym pięknem przechylającym się w stronę dobrze przemyślanej równowagi. Album jest tak ciemny jak jasny, tak melancholijny jak podnoszący na duchu, tak psychodeliczny jak otrzeźwiający. Rozbudowane utw...

Miłość, strach, śmierć, apokalipsa. Phoebe Bridgers  amerykańska wokalistka i autorki tekstów jest przytłoczona tymi samymi niepokojami, co jej rówieśnicy. Ale niewielu artystów nowego pokolenia jest w stanie z taką zręcznością o tym napisać i jeszcze zaśpiewać. Samorodny talent Bridgers pozwala swobodnie przełączać jej twórczość pomiędzy emocjonalne skrajności obejmujące: głęboką wrażliwość, melancholię i zaraźliwy humor. Być może najbardziej uderzające jest to, że słowa jej piosenek są aluzyjne i poetyckie, a jednocześnie wyjątkowo proste i uczciwe. Na drugiej, bardzo ważnej dla każdego nowicjusza płycie Phoebe Bridgers – Punisher [2020] przedstawia się jako prorok zepsutego pokolenia. Smutna, udręczona i masochistycznie świadoma tego, jak pociągający jest obraz zdeprawowanej rzeczywistości. Ale teksty Bridgers nie byłyby wystarczające, gdyby nie pejzaże dźwiękowe ciekawie rozciągnięte przez dwóch producentów Tony Berga i Ethana Gruskę – tych samych, którzy trzy lata temu wypro...

Melody Gardot : Ten projekt jest fantastycznym dowodem tego, jak bardzo uniwersalny jest język muzyki i jak bardzo wzrosła nasza globalna samoświadomość. Widząc wszystko, co dzieje się na świecie, nie możemy ignorować naszej potrzeby miłości i chęci bycia razem. Jestem bardzo szczęśliwa, widząc tak duży odzew ludzi ze wszystkich zakątków świata, chcących wspólnie zrobić coś unikatowego. To symboliczny, skromny gest pokazujący, jak możemy dawać nadzieje i tworzyć nową przyszłość .  Jednoutworowy projekt Melody Gardot – From Paris With Love [2020] jest formą wsparcia dla pracowników służby zdrowia i artystów, którzy ze względu na panującą pandemię zostali zmuszeni do pozostania w swych domach. Pomysł był bardzo prosty. Skrzyknąć wirtualną orkiestrę muzyków z całego świata i wspólnie nagrać piosenkę. Na apel Melody Gardot odpowiedziały setki instrumentalistów, z których wybrano kilkanaście osób. W rejestracji utworu wzięli udział najbardziej kreatywni muzycy ze Stanów Zjednoczonych,...

Piosenki Brigid Mae Power  nigdy nie osiadają na solidnym gruncie. Irlandzka piosenkarka i autorka tekstów przemierza przeszłość i spogląda na współczesne życie zawieszone między folkową tradycję a nowoczesne formy wyrazu – między niebem w jej głosie a ziemską uczciwością jej słów. Przez twórczość Power przebija się nieuchwytny duch wielowiekowej kultury, specyficzny rodzaj nostalgii zaszytej w sercach lokalnych muzyków i duszach wątpiących poetów. Brigid Mae Power wyszła z artystycznej sceny Galway – irlandzkiego miasta słynącego z nocnego muzykowania w lokalnych pubach, na rogatkach kościołów i zaułkach nieoświetlonych ulic. Do tej pory echa otwartych przestrzeni były charakterystyczną cechą jej twórczości. Trzecią płytę Brigid Mae Power – Head Above The Water [2020] wyróżnia większe bogactwo aranżacyjne. Jest miejsce na bodhran, skrzypce i buzuki, ale także syntezator, hinduski shruti-box, perkusję i gitarę elektryczną. Dziesięć nowych utworów w żadnym razie nie gubi folkowych...

Tytuł debiutanckiej płyty Christiana Lee Hutsona  amerykańskiego muzyka, kompozytora i tekściarza młodego pokolenia, ujmuje przesadną skromnością – ogniskuje talent i precyzję emocjonalną, którą spokojnie mógłby obdzielić kilkunastu twórców z poważnym dorobkiem artystycznym. Mistrzowski Beginners [2020] ma liryczną głębię, precyzyjnie uporządkowane brzmienie i dostępność, dzięki czemu natychmiast absorbuje uwagę słuchaczy na kilku poziomach jednocześnie.  Połączony z folkowym ciepłem, klasycznymi aranżacjami i serdecznym pisaniem piosenek, Beginners jest pełen wielobarwnych odcieni. Wyprodukowany w Los Angeles z udziałem plejady zaproszonych gości, dokumentuje nieuchwytny moment przejścia w dorosłość. Opowieść jest żywa, łączy racjonalny potok myśli ze wzmożonymi emocjami charakterystycznymi dla osoby stojącej u progu kluczowych decyzji. Hutson nie zapomina o trudach codziennego życia, wyzwaniach i błędach, o które się potyka. Siada z nimi do stołu, rozmyśla, odpoczywa i roz...

W ostatnich tygodniach muzycy znaleźli wiele sposobów, aby w dobie pandemii podtrzymać kontakt ze swoimi fanami. Odbywały się koncerty na żywo, rozmowy online, bezpłatne lekcje gry na gitarze przez Instagram, kuchenne sety dj-skie czy nocne party transmitowane bezpośrednio z sypialni. Ale chyba nikt tej wiosny nie wzbudził tak żywego zainteresowania, jak Bob Dylan . Z rozmysłem opublikowany  I Contain Multitudes i False Prophet , a chwilę później niezwykły w formie i treści Murder Most Foul , to mocarny zestaw piosenek z najnowszego albumu Bob Dylan – Rough and Rowdy Ways [2020]; dwupłytowego wydawnictwa, które jest odpowiedzią 79-letniego noblisty na uwiąd artystycznych inspiracji – skuteczną szczepionką, przeciwko kurczącym się oczekiwaniom świata kultury. Słuchając tej płyty, odnosi się wrażenie, że 79, jest liczbą pozbawioną poczucia czasu. Wszystkie historie i jej bohaterowie – prawdziwi lub fikcyjni, idą razem w tym samym szeregu, co Bob. To ogromna część siły Dylana jako ...

W 1996 roku Brian Eno udostępnił swoje przemyślenia na temat rosnącej popularności ambientu: Na początku lat 70, ludzie chcieli dokonywać dość szczegółowych i wyrafinowanych wyborów dotyczących tego, co grali w swoich domach, miejscach pracy, przestrzeniach publicznych i jakim nastrojem siebie otaczali. Ja i moi przyjaciele zapragnęliśmy używać muzyki w inny sposób – jako części atmosfery naszego życia i chcieliśmy, aby ciągle była z nami . Dzisiaj, przewodnią myśl Eno kultywuje nowe pokolenie artystów, w tym klasycznie wykształcony skrzypek z Toronto  Owen Pallett  obecny przy produkcjach: Arcade Fire, Charlotte Gainsbourg, Sigur Rós i Daphni. Zaangażowanie Palletta w pracę na własny rachunek zaowocowało czterema albumami studyjnymi i oryginalną ścieżką dźwiękową do filmu dokumentalnego Spaceship Earth [2020]. Wraz z wydaniem płyty Palletta –  Heartland [2010], Eno stał się nie tylko wielkim fanem twórczości Kanadyjczyka, ale również współpracownikiem zaangażowanym w pr...

Czerwcowa noc ma kilka atrybutów. Jest ciepła, gwiaździsta i romantyczna a dalece intymny, soulowy charakter muzyki Dijon  idealnie rozpuszcza się w świetle księżycowej poświaty – wyostrza zmysły, nadaje sens każdemu słowu. Nikt nie musi wiedzieć, o czym szepczemy , przekonuje w swoim najnowszym projekcie How Do You Feel About Getting Married? [2020] i natychmiast rzuca urok umiejętnościami wokalnymi oraz odpowiednio spreparowanym brzmieniem polegającym na tym, aby "niedokończone", było wyborem stylistycznym.  Pochodzący z Baltimore, a na stałe rezydujący w Los Angeles, niemiecko-amerykański piosenkarz nie jest nowicjuszem. Jego wczesne produkcje zawsze krążyły wokół ducha R&B, ujawniając talent do pisania chwytliwych ballad. Pierwsze single Dijon z 2017 roku: Violence , Skin , czy Stranger  sygnalizowały rosnącą potrzebę wokalną, ustawiając głos na czele delikatnych gitar i nastrojowych beatów. How Do You Feel About Getting Married? , rozwija ideę minimalistycznej p...

Zaproszenie do udziału we wspólnej sesji wybitnych muzyków jazowych czasami jest bardzo ryzykowne. Ich kunszt może położyć się długim cieniem na projekcie lidera – wręcz go zdominować. Ale kiedy gospodarz nie zawiedzie, słuchacze otrzymają podwójną nagrodę. Będą mogli ujrzeć swojego faworyta w zupełnie innym świetle a nieufność, od ręki przekuć w fascynację. W przypadku czwartej płyty amerykańskiej pianistki i wokalistki Kandace Springs – The Women Who Raised Me [2020] nie mam wątpliwości, że tak właśnie się stanie. Wnętrze okładki wymienia długą listę znakomitych gości: basistę Christiana McBride, saksofonistę altowego Davida Sanborna, saksofonistę tenorowego Chrisa Pottera, piosenkarkę Norah Jones, trębacza Avishai Cohena, czy flecistkę Elenę Pinderhughes. W tak doborowym towarzystwie Kandace Springs pozostaje kluczową postacią i głównym powodem dwunastotorowej kolekcji, a jej umiejętności pianistyczne i maniera wokalna wznoszą się w tym otoczeniu bardzo wysoko.  The Women Who ...

Pianistka, kompozytorka i wokalistka Hania Rani  spogląda na dom z wielu perspektyw. Jej drugi album Home [2020] jest epickim rozwinięciem muzycznej opowieści zainicjowanej debiutancką płytą Esja [2019]. Dla utalentowanej artystki dzielącej swoje życie pomiędzy Gdańsk, Warszawę i Berlin, Home – to metafora ciągłej podróży. Historia miejsc, które stają się naszym domem czasem z wyboru, czasem z przypadku.  Wydawnictwo otwiera nagranie  Leaving , w warstwie lirycznej nawiązujące do schubertowskiego cyklu pieśni "Winterreise". Tekst utworu można postrzegać jako filozoficzną przypowieść o podróży, co niekoniecznie oznacza wyjście poza fizyczne drzwi, ale może oznaczać przekroczenie symbolicznych granic naszej ciekawości i wyobraźni. To szukanie własnego miejsca, wolności wyboru, ale też opowieść o szczęściu, rozterkach i tęsknocie, co sprawia, że to, co uważamy za dom, niekoniecznie musi być czymś materialnym.  Nie ma wątpliwości, że centralną częścią domu pianistki j...

Czasem zdarza się usłyszeć głos, który natychmiast zatrzymuje – przyciąga uwagę. Głos pewny, kompetentny i tak uspokajający, że od razu kieruje uwagę na teksty piosenek, a ich nastrój przypomina ostatnie spojrzenie na kogoś bliskiego znikającego za horyzontem. Czwarty album amerykańskiej piosenkarki z Los Angeles  Jess Williamson – Sorceress [2020], obejmuje bogatą kulturę i folkowe dźwięki dyskretnie napędzane popowymi akcentami. Tym, co odróżnia Williamson od innych, jest umiejętność śpiewania wyłącznie dla nas. Razem z Jess doświadczamy wszystkich emocji. Czujemy rosnącą miłość, dzielimy złamane serce, napotykamy smutek i odnajdujemy naszą wewnętrzną siłę.  Poprzedni album amerykanki krążył wokół naiwnego zaufania w magiczny ogląd rzeczywistości. Sorceress  porzuca utopizm i odważniej stąpa po ziemi. Tak, w mojej czapce jest trochę magii, ale ja nie jestem czarodziejką , opowiada płochliwemu kochankowi w utworze tytułowym. Gdzie indziej nostalgicznym wersem już nie b...

Płytami Too Bright [2014] i No Shape [2017], Mike Hadreas  zamanifestował swój status wybitnego artysty na marginesie popowego nurtu jako współczesna ikona queer. Poobijany doświadczeniem nietolerancji, nadwrażliwy Amerykanin użył swojego alter-ego do ucieczki od bolesnej rzeczywistości. Stworzona przez niego fikcyjna postać Perfume Genius , od początku kariery była bezpiecznym punktem wyjścia dla artystycznych wizji twórcy. Prowokujące, pełne erotycznych odniesień, a zarazem wewnętrznych sprzeczności klipy wideo do utworów:  Queen , Grid , Die 4You , czy Hood  ukazują Mike’a Hadreasa jako artystę kompletnego, swobodnie posługującego się szerokim wachlarzem środków wyrazu obejmujących: teksty, muzykę, aranżacje utworów oraz taneczne zawiłości w obrębie dramaturgii scenicznej. Najnowszy projekt Perfume Genius – Set My Heart On Fire Immediately [2020], jest hołdem złożonym ludzkiej bliskości. Trzynaście nowych utworów dotyczy męskości, ról płciowych, miłości, seksu i fizy...

Stuart Hyatt : Mogę podać dokładny moment rozpoczęcia tego projektu. 13 września 2018 r, w czwartkowy wieczór byłem opiekunem szkolnej wycieczki mojego syna do Parku Narodowego Great Smoky Mountains. Ostatniej nocy byliśmy z jednym ze strażników parku. Schodziliśmy leśnym szlakiem, który otwierał się na rozległą łąkę. Gdy niebo zaczęło ciemnieć, strażnik zatrzymał nas i wskazał na rozległą przestrzeń. Nic nie widzieliśmy ani nie słyszeliśmy. Potem wyjął z plecaka te małe białe pudełka – przypominały klasyczne krótkofalówki. Włączyliśmy je, skierowaliśmy w górę, a niebo po prostu eksplodowało. Usłyszeliśmy wybuchy staccato i rytmiczne uderzenia. Wszyscy stali zahipnotyzowani, trzymając urządzenia z wyciągniętymi ramionami. Słuchaliśmy nietoperzy. W tym momencie już wiedziałem, jaka będzie moja następna płyta. Ultrasonic [2020], ósma odsłona muzycznej serii Field Works – Stuarta Hyatta , wieloletniego współpracownika National Geographic Explorer jest zbiorem niezwykłych opowieści sko...

Jeszcze kilka miesięcy temu przez głowę by nam nie przeszło, że kilkudniowy wypad za miasto może okazać się równie kłopotliwy, co i ryzykowny, a wakacyjna długo planowana wyprawa na drugi kraniec Europy – przynajmniej na ten moment, wręcz niemożliwa do realizacji. Ponieważ jestem praktykującym humanistą i niezmiennie wierzę w naszą ludzką zbiorową mądrość, żywię nadzieję, że ze wszystkimi przeciwnościami losu wkrótce sobie poradzimy. Tymczasem zapraszam na muzyczną podróż do odległej Lizbony – miejsca, w którym czas płynie wolniej, a wszystkie troski doczesnego świata ulatują z każdym łykiem dobrej kawy i waniliowym aromatem pastéis de nata.  Urodzonego w Szwajcarii Bruno Chaveiro – syna portugalskich emigrantów, zawsze ciągnęło do rodzinnych stron. Nauka gry na violi de Fado była wystarczająco dobrym argumentem, żeby na stałe pozostać w Portugalii. Kiedy piętnastoletni Chaveiro miał już za sobą publiczny debiut, po raz pierwszy odważył się zmierzyć z technicznymi zawiłości...

Dobrze się stało, że pochodzący z południowo-wschodniego Londynu młody piosenkarz i gitarzysta Tom Misch , oraz perkusista jazzowy Yussef Dayes odnaleźli się muzycznie. Ten pierwszy, dwa lata temu zadebiutował soulową kolekcją nagrań Geography [2018], zdradzając popowe zainteresowania; ten drugi był kluczowym muzykiem w projekcie Kamaala Williamsa – Black Focus [2016], płyty niezwykle istotnej dla popularyzacji nowej ery brytyjskiego jazzu. Ich wspólny album Tom Misch & Yussef Dayes – What Kinda Music [2020], luźno nasycony elementami progresywnego jazzu, hip-hopu, duchowością R&B i psychodelią, dosadnie wyjaśnia, dlaczego scena londyńska na przełomie ostatniej dekady zyskała tak wielu sympatyków.  What Kinda Music , zgrabnie poruszając się pomiędzy wieloma gatunkami, porywa słuchaczy spontanicznym, wielowarstwowym, ale zawsze przystępnym brzmieniem. Album łączy DNA obu muzyków ze spektakularnymi efektami i wysyła nas w daleką podró...

Pisanie głęboko osobistych tekstów czerpiących z własnego doświadczenia, tylko pozornie wydaje się łatwe. Wszyscy mówią, że wystarczy poddać się chwili, a słowa popłyną same, ale od czego zacząć? Na czym się skupić, gdzie położyć akcenty? Czy aby na pewno potrafimy zapanować nad wewnętrznymi konfliktami szalejącymi w naszej głowie? Czy umiemy precyzyjnie nazwać wszystkie wydarzenia, które nas ukształtowały? Nawet jeśli odpowiedź jest twierdząca i mamy silne poczucie tego, kim jesteśmy i co doprowadziło nas do tego punktu – to zaledwie pierwszy krok. W tym momencie potrzebujemy jeszcze talentu, aby zamienić swoją twórczość w udane piosenki i sporo odwagi, żeby podzielić się nimi ze światem. Pod tym względem debiutancki album Jordana Mackampy – kongijskiego emigranta osiadłego w Londynie, jest triumfem jego determinacji. Foreigner [2020] jest introspektywny i zajmujący. Przedstawia nad wyraz silną osobowość, która czuje, instynktownie kocha i potrafi o tych doznaniach przeko...